Πληθώρα απόψεων και δημοσιευμάτων τους τελευταίους μήνες, με την αγωνία των κυβερνώντων για την είσπραξη ή όχι της έκτης δόσης, που θα απέτρεπε μια ενδεχόμενη χρεωκοπία της χώρας (λες και δεν έγινε), μέχρι που καταλήξαμε στη κυβέρνηση ανδρείκελο και σωθήκαμε! (προς το παρόν). Τα σενάρια ήταν δύο: ή δεχόμαστε εν λευκώ ότι μας επιτάσσει η ΕΕ και το ΔΝΤ, ή βγαίνουμε απ την ευρωζώνη και επιστρέφουμε στο εθνικό μας νόμισμα, τη δραχμή. Όλοι οι "ειδικοί" οικονομολόγοι και πολιτικοί, μιλούσαν για απόλυτη καταστροφή της Ελλάδας, για πείνα, για έλλειψη αγαθών όπως τρόφιμα, πετρέλαιο, φάρμακα κ.ά, αν φεύγαμε απ την ευρωζώνη. Μα τέτοια καταστροφολογία; Λες και μπαίναμε στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Που είναι όμως η αλήθεια; Ας δούμε τι έγραψαν σ ένα άρθρο τους οι Finanziall Times. Το άρθρο έγραψε ο Gilles Thieffry, νομικός με ειδικότητα στο παγκόσμιο οικονομικό δίκαιο.
"Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια δεινή οικονομική θέση. Το δίλλημα που τίθεται είναι: επιστροφή στη δραχμή ή παραμονή στο ευρώ με ότι θυσίες αυτό συνεπάγεται και ίσως όχι αίσιο τέλος. Ας πάρουμε το πρώτο σενάριο. Αν γυρίσει στο εθνικό της νόμισμα, έχει το πλεονέκτημα να εκδόσει μια νέα δραχμή, που την ισοτιμία της θα την καθορίσει η ίδια. Μπορεί πχ η ισοτομία να είναι 1:1000. Δηλαδή η νέα δραχμή να ισούται με 1000 "παλιές". Αυτόματα το χρέος των 330 δις ευρώ θα γινόταν 330 εκατομμύρια δραχμές, το οποίο αντιστοιχεί με μόλις το 15%! του ΑΕΠ της χώρας. Αυτό έχει δικαίωμα να το κάνει διότι η δανειακή σύμβαση υπάγεται στο Ελληνικό δίκαιο κι όχι στο Αγγλικό. Αμέσως βέβαια οι δανειστές θα έκαναν προσφυγές οι οποίες όμως θα εκδικάζονταν σε ελληνικά δικαστήρια, τα οποία θα υποστήριζαν φυσικά το Ελληνικό Κράτος. Αυτό το έκαναν στο παρελθόν η Γαλλία το 1961 (με το νέο φράγκο) και η Γερμανία μετά το Β΄Παγκόσμιο και κατόρθωσε έτσι να μηδενίσει τα δάνειά της και να επιτύχει ανάπτυξη. Απ τα 330 δις ευρώ, μόνο τα 35 δις είναι ομόλογα που υπάγονται στο αγγλικό δίκαιο. Σε αυτά θα μπορούσε να απαιτήσει "κούρεμα" έως 50% και αναγκάζοντας τις εγχώριες Τράπεζες να αγοράσουν αυτά τα ομόλογα πίσω. Όσες δέχονταν θα τις κρατικοποιούσε, όσες δεν δέχονταν θα τις άφηνε απλά να χρεωκοπήσουν, όπως έκανε η Ισλανδία.
Μετά τη τακτοποίηση του χρέους, η "νέα δραχμή" θα έπρεπε να βγει στη διεθνή αγορά για να "χτυπηθεί" με τα άλλα ισχυρά νομίσματα. Αυτό θα κατέληγε πιθανώς σε μια υποτίμησή της έως 50%. Αυτό όμως θα εκτίνασε την ανταγωνιστικότητά της και φυσικά τις εξαγωγές της. Ανάπτυξη δηλαδή. Σε ένα διάστημα ενός ή δύο ετών, θα είχε κερδίσει το χαμένο έδαφος έναντι των άλλων νομισμάτων. Έτσι και ανάπτυξη θα είχε και θα μηδένιζε σχεδόν το χρέος της. Η Ελλάδα έχει ακόμα αυτό το μοναδικό νομικό δικαίωμα, όσο οι δανειστές της δεν την αναγκάζουν να υπαχθεί στο αγγλικό δίκαιο". Και αναρωτιέται ο αρθρογράφος: "Μα καλά, δεν το γνωρίζουν αυτό οι πολιτικοί της Ελλάδας; Γιατί δεν λένε την αλήθεια στο λαό της; Ή μήπως εσκεμμένα την αποκρύπτουν;"
Βγάλτε τα συμπεράσματά σας.
Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011
Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011
ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ
Από καιρό σε καιρό παίρνω στα χέρια μου τα Απομνημονεύματα του στρατηγού Μακρυγιάννη, αυτής της μεγάλης μορφής του Αγώνα του 1821. Με πραγματικό πόνο ψυχής στάθηκα σε κάποιες παραγράφους, που, τι θλιβερό, είναι τόσο επίκαιρες. Τις παραθέτω:
"Τότε εκεί που καθόμουν εις το περιβόλι μου και έτρωγα ψωμί, πονώντας απ τις πληγές όπου έλαβα εις τον αγώνα και περισσότερο πονώντας διά τις μέσα πληγές, διά τα σημερινά δεινά της Πατρίδος, ήλθαν δύο επιτήδειοι, άνθρωποι των γραμμάτων, μισομαθείς και άθρησκοι, και μου ξηγούνται έτσι:"Πουλάς Ελλάδα, Μακρυγιάννη". Εγώ τους λέγω:"Αδελφοί, με αδικείτε. Τέτοιον αγαθόν πολύτιμον δεν έχω εις την πραμάτειαν μου. Μα και να τόχα, δεν τόδινα κανενός. Κι αν πουλιέται Ελλάδα δεν αγοράζεται σήμερις, διότι κάνατε το κόσμο εσείς λογιώτατοι, να μη θέλει να αγοράσει κάτι τέτοιο." Έφυγαν αυτοί. Κι έκατσα σε μίαν πέτρα μόνος και έκλαιγα.
...Πατρίδα να θυμάσαι εσύ αυτούς όπου, δια την τιμήν και την λευτερίαν σου, δεν λογάριασαν θάνατο και βάσανα. Κι αν εσύ τους λησμονήσεις, θα τους θυμηθούν οι πέτρες και τα χώματα, όπου έχυσαν αίματα και δάκρυα. Θεέ, συγχώρεσε τους παντίδους, που θέλουν να μας πάρουν τον αγέρα που αναπνέουμε και την τιμήν που με ντουφέκι και γιαταγάνι πήραμε. Μας γέμισαν φατριά και διχόνοια. Και την Πατρίδα δεν την θέλουν Μητέρα κοινή. Αμορόζα εις τα κρεβάτια τους την θέλουν.
... Ρωμαίγικον δεν φτιάχνεται χωρίς ούλοι να θυσιάσουν αρετήν και πατριωτισμόν. Και χωρίς να πάψει η μέσα, η δική μας τυραγνία. Και βγήκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνήτες, Έλληνες, σπορά της εβραιουργιάς, που είπαν να μας σβήσουν την Αγία Πίστη, την Ορθοδοξία, διότι η Φραγκιά δεν μας θέλει με τέτοιο ντύμα Ορθόδοξον. Και εκάθησα και έκλαιγα δια τα νέα παθήματα. Και πήγα πάλι εις τους φίλους μου τους Αγίους. Και σκουπίζοντας τα δάκρυά μου τους είπα:"Δεν βλέπετε που θέλουν να κάμουν την Ελλάδα παλιόψαθα; Βοηθήστε γιατί μας παίρνουν, αυτοί οι μισοέλληνες και άθρησκοι, ότι πολύτιμον τζιβαϊρικόν έχουμε. Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια. Μην αφήσετε Άγιοί μου αυτά τα γκιντί πουλημένα κριγιάτα της τυραγνίας να αφανίσουν τους Έλληνες, κάνοντας περισσότερα κακά από αυτά που έκανε ο Τούρκος ως τίμιος εχθρός μας.
...Και είπαν οι άθρησκοι, που εβάλαμεν εις τον σβέρκον μας, να μη μανθάνουν τα παιδιά μας Χριστόν και Παναγίαν, διότι θα μας παρεξηγήσουν οι ισχυροί. Και βγήκαν ακόμη να ποτάξουν την Εκκλησίαν, διότι έχει δύναμην πολλήν και την φοβούνται. Και είπαν λόγια άπρεπα για τους παπάδες. Εμείς, με σκιάν μας τον Τίμιον Σταυρόν, επολεμήσαμεν, σε κάστρα, σε ντερβένια, σε μπογάζια και σε ταμπούργια. Κι αυτός ο Σταυρός μας έσωσε. Μας έδωσε την νίκην και έχασε τον άπιστον Τούρκον. Τόση μικρότητα στο Σταυρό, τον σωτήρα μας!
Και βρίζουν οι πουλημένοι και τους παπάδες μας, τους ζυγίζουν άναντρους και απόλεμους. Εμείς τους παπάδες τους είχαμε μαζί εις κάθε μετερίζι, εις κάθε πόνον και δυστυχίαν. Όχι μόνον δια να βλογάνε τα όπλα και τα ιερά, αλλά και αυτοί με ντουφέκι και γιαταγάνι, πολεμώντας σαν λεοντάρια. Ντροπή Έλληνες!"
"Τότε εκεί που καθόμουν εις το περιβόλι μου και έτρωγα ψωμί, πονώντας απ τις πληγές όπου έλαβα εις τον αγώνα και περισσότερο πονώντας διά τις μέσα πληγές, διά τα σημερινά δεινά της Πατρίδος, ήλθαν δύο επιτήδειοι, άνθρωποι των γραμμάτων, μισομαθείς και άθρησκοι, και μου ξηγούνται έτσι:"Πουλάς Ελλάδα, Μακρυγιάννη". Εγώ τους λέγω:"Αδελφοί, με αδικείτε. Τέτοιον αγαθόν πολύτιμον δεν έχω εις την πραμάτειαν μου. Μα και να τόχα, δεν τόδινα κανενός. Κι αν πουλιέται Ελλάδα δεν αγοράζεται σήμερις, διότι κάνατε το κόσμο εσείς λογιώτατοι, να μη θέλει να αγοράσει κάτι τέτοιο." Έφυγαν αυτοί. Κι έκατσα σε μίαν πέτρα μόνος και έκλαιγα.
...Πατρίδα να θυμάσαι εσύ αυτούς όπου, δια την τιμήν και την λευτερίαν σου, δεν λογάριασαν θάνατο και βάσανα. Κι αν εσύ τους λησμονήσεις, θα τους θυμηθούν οι πέτρες και τα χώματα, όπου έχυσαν αίματα και δάκρυα. Θεέ, συγχώρεσε τους παντίδους, που θέλουν να μας πάρουν τον αγέρα που αναπνέουμε και την τιμήν που με ντουφέκι και γιαταγάνι πήραμε. Μας γέμισαν φατριά και διχόνοια. Και την Πατρίδα δεν την θέλουν Μητέρα κοινή. Αμορόζα εις τα κρεβάτια τους την θέλουν.
... Ρωμαίγικον δεν φτιάχνεται χωρίς ούλοι να θυσιάσουν αρετήν και πατριωτισμόν. Και χωρίς να πάψει η μέσα, η δική μας τυραγνία. Και βγήκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνήτες, Έλληνες, σπορά της εβραιουργιάς, που είπαν να μας σβήσουν την Αγία Πίστη, την Ορθοδοξία, διότι η Φραγκιά δεν μας θέλει με τέτοιο ντύμα Ορθόδοξον. Και εκάθησα και έκλαιγα δια τα νέα παθήματα. Και πήγα πάλι εις τους φίλους μου τους Αγίους. Και σκουπίζοντας τα δάκρυά μου τους είπα:"Δεν βλέπετε που θέλουν να κάμουν την Ελλάδα παλιόψαθα; Βοηθήστε γιατί μας παίρνουν, αυτοί οι μισοέλληνες και άθρησκοι, ότι πολύτιμον τζιβαϊρικόν έχουμε. Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια. Μην αφήσετε Άγιοί μου αυτά τα γκιντί πουλημένα κριγιάτα της τυραγνίας να αφανίσουν τους Έλληνες, κάνοντας περισσότερα κακά από αυτά που έκανε ο Τούρκος ως τίμιος εχθρός μας.
...Και είπαν οι άθρησκοι, που εβάλαμεν εις τον σβέρκον μας, να μη μανθάνουν τα παιδιά μας Χριστόν και Παναγίαν, διότι θα μας παρεξηγήσουν οι ισχυροί. Και βγήκαν ακόμη να ποτάξουν την Εκκλησίαν, διότι έχει δύναμην πολλήν και την φοβούνται. Και είπαν λόγια άπρεπα για τους παπάδες. Εμείς, με σκιάν μας τον Τίμιον Σταυρόν, επολεμήσαμεν, σε κάστρα, σε ντερβένια, σε μπογάζια και σε ταμπούργια. Κι αυτός ο Σταυρός μας έσωσε. Μας έδωσε την νίκην και έχασε τον άπιστον Τούρκον. Τόση μικρότητα στο Σταυρό, τον σωτήρα μας!
Και βρίζουν οι πουλημένοι και τους παπάδες μας, τους ζυγίζουν άναντρους και απόλεμους. Εμείς τους παπάδες τους είχαμε μαζί εις κάθε μετερίζι, εις κάθε πόνον και δυστυχίαν. Όχι μόνον δια να βλογάνε τα όπλα και τα ιερά, αλλά και αυτοί με ντουφέκι και γιαταγάνι, πολεμώντας σαν λεοντάρια. Ντροπή Έλληνες!"
Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011
ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ ΛΟΙΠΟΝ ΧΡΩΣΤΑΜΈ;
Όλη η τρομοκρατία και τα επακόλουθά της στηρίζονται στο γεγονός ότι όλα τα κράτη χρωστάνε. Άλλος εκατομμύρια, άλλος δισεκατομμύρια, άλλος τρισεκατομμύρια. Γεγονός είναι ότι όλα τα κράτη (τουλάχιστον τα δυτικά) χρωστάνε υπέρογκα δανεικά, που δε μπορούν να ξεχρεώσουν. Κάποιοι επομένως έχουν υποθηκεύσει μέσω δανείων την ανθρωπότητα, η οποία μ αυτό το τρόπο οδηγείται στη Παγκόσμια Διακυβέρνηση. Με την απαξίωση στα μάτια των πολιτών όλων των ηγετών, που όπως έγραψε ο Monde είναι "νάνοι", είναι φυσικό ο έλεγχος της πολιτικής να βρίσκεται στα χέρια των τραπεζιτών. Ο Economist δημοσίευσε ένα κατάλογο των ισχυροτέρων τραπεζιτών, που δεν είναι άγνωστοι, σε όσους ασχολούνται με τα πράγματα, όμως τους συνδέει η κοινή καταγωγή. Ας τους ξαναθυμηθούμε:
- ROTHSCHILDS of London
- LAZAR BROTHERS of Paris
- ISRAEL MOSES SEIF of Italy
- WARBURG BROS of Hamburg
- KUHN LOEB of New York
- CHASE MANHATTAN of New York (MORGAN)
- GOLDMAN SACHS of New York
Αυτοί κρατούν τους πολίτες των κρατών ομήρους. Και νάταν τουλάχιστον τα χρέη αληθινά!
- ROTHSCHILDS of London
- LAZAR BROTHERS of Paris
- ISRAEL MOSES SEIF of Italy
- WARBURG BROS of Hamburg
- KUHN LOEB of New York
- CHASE MANHATTAN of New York (MORGAN)
- GOLDMAN SACHS of New York
Αυτοί κρατούν τους πολίτες των κρατών ομήρους. Και νάταν τουλάχιστον τα χρέη αληθινά!
Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011
ΟΙ ΣΚΟΠΟΙ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ
Προχωρούμε σε μια πορεία αβεβαιότητας και συνεχούς τρομοκρατίας που χαρακτηρίζεται και από τη παντελλή έλλειψη δημοκρατίας. Μια κυβέρνηση στερούμενη πλέον λαϊκής εντολής, κλείνει συμφωνίες και εφαρμόζει μέτρα αντιλαϊκά και επώδυνα. Και μάλιστα συμφωνίες που αφορούν την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και του δημόσιου πλούτου. Ποιοί όμως είναι οι πιο πιθανοί σκοποί τους; Που αποσκοπούν αυτές οι δουλικές συμφωνίες και μέτρα και μάλιστα σε βάθος δεκαετιών; Ας υποθέσουμε αυτούς τους στόχους, έχοντας υπ όψιν ότι υπαγορεύονται από δανειστές και τοκογλύφους, είτε ιδιώτες είτε επιχειρήσεις.
1) Ο πρώτος και σημαντικότερος στόχος είναι ίσως η πλήρης απαξίωση του ατόμου και ως πολίτη και ως εργατικού δυναμικού. Αυτό επιτυγχάνεται σταδιακά με δύο μεθόδους.
Πρώτη μέθοδος να αφαιρεθεί απ το πολίτη η ιδέα ότι υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης με αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Φράσεις όπως "όλοι ίδιοι είναι", "και ποιός να κυβερνήσει;", "δεν αλλάζει τίποτα", αφαιρούν κάθε ιδέα πολιτικής συμμετοχής και αγώνα. Ο πολίτης παύει να αισθάνεται "πολιτικό ον" και δεν ασχολείται πλέον με τη πολιτική, έτσι ώστε οι εξουσιάζοντες να είναι ανενόχλητοι στην εξουσία.
Δεύτερη μέθοδος η συνεχής ελάττωση των αμοιβών, δημοσίων και ιδιωτικών, με σκοπό να φτάσουν να κερδίζουν μόνο τα εντελώς απαραίτητα για το προς το ζην. Αυτό σε συνδυασμό με την αφαίρεση οποιουδήποτε εργασιακού δικαιώματος (κατάργηση εργασιακών συμβάσεων, άρση μονιμότητας δημόσιων υπαλλήλων), οδηγεί οποιονδήποτε εργαζόμενο να ζει υπό το καθεστώς μόνιμης απειλής απολύσεως. Έτσι ζώντας σε καθεστώς εργασιακής τρομοκρατίας και φτώχειας, ούτε καν περνάει απ το μυαλό του οποιαδήποτε διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών εργασίας. Μοιάζει όλο και περισσότερο με τους δούλους των πυραμίδων των Φαραώ. Χαράς ευαγγέλια για κάθε επιχειρηματία.
2) Ο δεύτερος στόχος είναι η αφαίρεση κάθε ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας και συγκέντρωσής της σε χέρια λίγων, είτε ιδιωτών είτε πολυεθνικών επιχειρήσεων, όπως είναι σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης. Άλλωστε το τόνιζαν χρόνια τώρα οι Ευρωπαίοι: "ποιοί είναι οι Έλληνες, που ενώ είναι αδύναμος κρίκος, να έχουν 80 ή 85% ιδιωκατοίκηση"; Σε αυτό αποσκοπούν όλοι οι φόροι που επιβάλονται στην ιδιωτική κατοικία με αποκορύφωμα το πρόσφατο ειδικό φόρο κατοικίας μέσω της ΔΕΗ. Οι πολίτες δε θα μπορούν σιγά σιγά να ανταποκριθούν στους φόρους και θα αναγκαστούν να πουλάνε τα σπίτια τους, τα οποία θα αγοράζονται από εταιρίες, κυρίως πολυεθνικές. Έτσι θα μειωθεί η ιδιωτική περιουσία όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη.
3) Τρίτος στόχος η πώληση (μέσω πολυεθνικών εταιρειών) όλης της δημόσιας περιουσίας και της εκμετάλλευσης πόρων του υπεδάφους καθώς και κάθε μορφής ενέργειας (ηλιακής, υδάτων ή ανέμου). Ήδη η Γερμανία πασχίζει να πάρει τα μερίδιά της "αντί πινακίου φακής". Και πώληση όσο όσο, κάτω απ τη τρομοκρατία της οικονομικής κρίσης. Έτσι παραχωρείται η εθνική κυριαρχία, αφού οι εταιρείες θα ελέγχουν πλήρως την ενέργεια και κάθε στιγμή θα μπορούν να αφήσουν τη χώρα χωρίς αυτήν. Όποιος έχει την ενέργεια, αυτός και διοικεί!
Τα ξέρουμε, είτε λίγο πολύ τα φανταζόμαστε όλοι. Θα μείνουμε άπραγοι ή θα τους πετάξουμε όλους μαζί στη θάλασσα με βαρίδια στο λαιμό (για να πάνε πολύ βαθιά!);
1) Ο πρώτος και σημαντικότερος στόχος είναι ίσως η πλήρης απαξίωση του ατόμου και ως πολίτη και ως εργατικού δυναμικού. Αυτό επιτυγχάνεται σταδιακά με δύο μεθόδους.
Πρώτη μέθοδος να αφαιρεθεί απ το πολίτη η ιδέα ότι υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης με αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Φράσεις όπως "όλοι ίδιοι είναι", "και ποιός να κυβερνήσει;", "δεν αλλάζει τίποτα", αφαιρούν κάθε ιδέα πολιτικής συμμετοχής και αγώνα. Ο πολίτης παύει να αισθάνεται "πολιτικό ον" και δεν ασχολείται πλέον με τη πολιτική, έτσι ώστε οι εξουσιάζοντες να είναι ανενόχλητοι στην εξουσία.
Δεύτερη μέθοδος η συνεχής ελάττωση των αμοιβών, δημοσίων και ιδιωτικών, με σκοπό να φτάσουν να κερδίζουν μόνο τα εντελώς απαραίτητα για το προς το ζην. Αυτό σε συνδυασμό με την αφαίρεση οποιουδήποτε εργασιακού δικαιώματος (κατάργηση εργασιακών συμβάσεων, άρση μονιμότητας δημόσιων υπαλλήλων), οδηγεί οποιονδήποτε εργαζόμενο να ζει υπό το καθεστώς μόνιμης απειλής απολύσεως. Έτσι ζώντας σε καθεστώς εργασιακής τρομοκρατίας και φτώχειας, ούτε καν περνάει απ το μυαλό του οποιαδήποτε διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών εργασίας. Μοιάζει όλο και περισσότερο με τους δούλους των πυραμίδων των Φαραώ. Χαράς ευαγγέλια για κάθε επιχειρηματία.
2) Ο δεύτερος στόχος είναι η αφαίρεση κάθε ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας και συγκέντρωσής της σε χέρια λίγων, είτε ιδιωτών είτε πολυεθνικών επιχειρήσεων, όπως είναι σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης. Άλλωστε το τόνιζαν χρόνια τώρα οι Ευρωπαίοι: "ποιοί είναι οι Έλληνες, που ενώ είναι αδύναμος κρίκος, να έχουν 80 ή 85% ιδιωκατοίκηση"; Σε αυτό αποσκοπούν όλοι οι φόροι που επιβάλονται στην ιδιωτική κατοικία με αποκορύφωμα το πρόσφατο ειδικό φόρο κατοικίας μέσω της ΔΕΗ. Οι πολίτες δε θα μπορούν σιγά σιγά να ανταποκριθούν στους φόρους και θα αναγκαστούν να πουλάνε τα σπίτια τους, τα οποία θα αγοράζονται από εταιρίες, κυρίως πολυεθνικές. Έτσι θα μειωθεί η ιδιωτική περιουσία όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη.
3) Τρίτος στόχος η πώληση (μέσω πολυεθνικών εταιρειών) όλης της δημόσιας περιουσίας και της εκμετάλλευσης πόρων του υπεδάφους καθώς και κάθε μορφής ενέργειας (ηλιακής, υδάτων ή ανέμου). Ήδη η Γερμανία πασχίζει να πάρει τα μερίδιά της "αντί πινακίου φακής". Και πώληση όσο όσο, κάτω απ τη τρομοκρατία της οικονομικής κρίσης. Έτσι παραχωρείται η εθνική κυριαρχία, αφού οι εταιρείες θα ελέγχουν πλήρως την ενέργεια και κάθε στιγμή θα μπορούν να αφήσουν τη χώρα χωρίς αυτήν. Όποιος έχει την ενέργεια, αυτός και διοικεί!
Τα ξέρουμε, είτε λίγο πολύ τα φανταζόμαστε όλοι. Θα μείνουμε άπραγοι ή θα τους πετάξουμε όλους μαζί στη θάλασσα με βαρίδια στο λαιμό (για να πάνε πολύ βαθιά!);
Δευτέρα 18 Απριλίου 2011
"ΑΠΕΧΘΕΣ" ΧΡΕΟΣ;
¨Απεχθές χρέος". Ένας οικονομικός όρος που αναφέρεται σ ένα παγκόσμιο νόμο για τη κήρυξη ενός χρέους ως παράνομου και ανύπαρκτου. Η πρώτη χρήση του νόμου αυτού έγινε απ τις ΗΠΑ το 1879 όταν προσάρτησαν τη Κούβα μετά από το πόλεμο με τους Ισπανούς. Η Κούβα μετέφερε μαζί της ένα τεράστιο χρέος που έπρεπε να πληρώσουν οι ΗΠΑ. Έτσι το χρέος αμφισβητήθηκε και δεν πληρώθηκε ποτέ. Η δεύτερη χρήση του νόμου έγινε πάλι απ τις ΗΠΑ πριν την εισβολή στο Ιράκ. Το Ιράκ και ο Χουσεϊν χρωστούσαν στη Ρωσία και τη Κίνα ένα υψηλό ποσό, λόγω των εξοπλισμών που έπαιρναν απ τα κράτη αυτά. Το οικονομικό συμβούλιο των ΗΠΑ τελείως μυστικά έκανε χρήση αυτού του νόμου και αφού τακτοποιήθηκε, εισέβαλε μετά 3 ημέρες στο Ιράκ. Τελευταία χρήση έγινε απ το κράτος του Ισημερινού (Εκουαδόρ) το οποίο λόγω του χρέους που του δημιούργησαν οι πολιτικοί του θα είχε τη τύχη της Αργεντινής. Ο λαός όμως ξεσηκώθηκε εγκαίρως και έδιωξε τη προδοτική κυβέρνηση οι οποίοι το έσκασαν με ελικόπτερο όπως στην Αργεντινή. Ο νέος πρόεδρος της χώρας, ο Κορέα, έχοντας τη πλειοψηφία του λαού με το μέρος του, χαρακτήρισε το χρέος "απεχθές" και αρνήθηκε να το πληρώσει μέχρι η χώρα να σταθεί στα πόδια της και να παρουσιάσει ανάπτυξη. Αποτέλεσμα; Μέσα σε λίγους μήνες ο Ισημερινός παρουσίασε αλματώδη ανάπτυξη, μείωση της ανεργίας, ανάπτυξη του κλάδου υγείας και Παιδείας και καλυτέρευση του επιπέδου ζωής των πολιτών.
Ποιοί λόγοι όμως πρέπει να συντρέχουν για να χαρακτηριστεί ένα χρέος ως "απεχθές"; Τρεις προϋποθέσεις: πρώτα ο δανεισμός να έγινε χωρίς τη συντριπτική συναίνεση του λαού (δημοψήφισμα). Δεύτερον οι πιστωτές να γνωρίζουν πριν τις υπογραφές των συμφωνιών, ότι ο λαός δεν συμμετέχει και τρίτον, τα χρήματα των δανείων να μη χρησιμοποιήθηκαν για οικονομικά οφέλη με σημείο αναφοράς τους πολίτες, το λαό (δηλαδή δεν χρησιμοποιήθηκαν όπως έπρεπε). Και οι τρεις αυτοί λόγοι συντρέχουν στο ελληνικό χρέος: Η υπαγωγή και ο δανεισμός απ το ΔΝΤ και την ΕΚΤ υπογράφτηκαν χωρίς τη συναίνεση των πολιτών. Οι πιστωτές το γνώριζαν αυτό και τρίτον: τα χρήματα του δανείου πήγαν όχι για να ενισχυθεί η ανάπτυξη αλλά για να σωθούν τα τραπεζικά ιδρύματα (105 δις ευρώ). Άρα οι προϋποθέσεις εκπληρούνται, άρα το χρέος είναι απεχθές και μη πληρωτέο, τουλάχιστον προς το παρών. Όταν η Ελλάδα παρουσιάσει ανάπτυξη και ισορροπήσει τους ισολογισμούς της, το ξανασυζητά, ίσως και σε 10 χρόνια!
Ποιός όμως πολιτικός θα ορθώσει ανάστημα και θα έχει το σθένος να πει κάτι τέτοιο; Μήπως αυτοί που είχαν πιστόλια (άσφαιρα) πάνω στο τραπέζι και χειροβομβίδες μαϊμού; Ενώ κάτω απ το τραπέζι τα χέρια έκαναν σφιχτές χειραψίες και πάρε δώσε χρημάτων; Ή μήπως αυτοί που κάθονται στα έδρανα των τριακοσίων και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η τσέπη τους; Γιατί κανείς δεν παραιτείται απ το αξίωμά του; Γιατί απλά δεν διαφωνεί με τίποτα. Ξοφλημένοι και καμένοι από χέρι εδώ και χρόνια συνεχίζουν να εξασφαλίζουν τις οικογένειές τους μέχρι τρίτης γενεάς.
Το χρέος είναι απεχθές, φτάνει να το διεκδικήσουμε!
Ποιοί λόγοι όμως πρέπει να συντρέχουν για να χαρακτηριστεί ένα χρέος ως "απεχθές"; Τρεις προϋποθέσεις: πρώτα ο δανεισμός να έγινε χωρίς τη συντριπτική συναίνεση του λαού (δημοψήφισμα). Δεύτερον οι πιστωτές να γνωρίζουν πριν τις υπογραφές των συμφωνιών, ότι ο λαός δεν συμμετέχει και τρίτον, τα χρήματα των δανείων να μη χρησιμοποιήθηκαν για οικονομικά οφέλη με σημείο αναφοράς τους πολίτες, το λαό (δηλαδή δεν χρησιμοποιήθηκαν όπως έπρεπε). Και οι τρεις αυτοί λόγοι συντρέχουν στο ελληνικό χρέος: Η υπαγωγή και ο δανεισμός απ το ΔΝΤ και την ΕΚΤ υπογράφτηκαν χωρίς τη συναίνεση των πολιτών. Οι πιστωτές το γνώριζαν αυτό και τρίτον: τα χρήματα του δανείου πήγαν όχι για να ενισχυθεί η ανάπτυξη αλλά για να σωθούν τα τραπεζικά ιδρύματα (105 δις ευρώ). Άρα οι προϋποθέσεις εκπληρούνται, άρα το χρέος είναι απεχθές και μη πληρωτέο, τουλάχιστον προς το παρών. Όταν η Ελλάδα παρουσιάσει ανάπτυξη και ισορροπήσει τους ισολογισμούς της, το ξανασυζητά, ίσως και σε 10 χρόνια!
Ποιός όμως πολιτικός θα ορθώσει ανάστημα και θα έχει το σθένος να πει κάτι τέτοιο; Μήπως αυτοί που είχαν πιστόλια (άσφαιρα) πάνω στο τραπέζι και χειροβομβίδες μαϊμού; Ενώ κάτω απ το τραπέζι τα χέρια έκαναν σφιχτές χειραψίες και πάρε δώσε χρημάτων; Ή μήπως αυτοί που κάθονται στα έδρανα των τριακοσίων και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η τσέπη τους; Γιατί κανείς δεν παραιτείται απ το αξίωμά του; Γιατί απλά δεν διαφωνεί με τίποτα. Ξοφλημένοι και καμένοι από χέρι εδώ και χρόνια συνεχίζουν να εξασφαλίζουν τις οικογένειές τους μέχρι τρίτης γενεάς.
Το χρέος είναι απεχθές, φτάνει να το διεκδικήσουμε!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)