Προχωρούμε σε μια πορεία αβεβαιότητας και συνεχούς τρομοκρατίας που χαρακτηρίζεται και από τη παντελλή έλλειψη δημοκρατίας. Μια κυβέρνηση στερούμενη πλέον λαϊκής εντολής, κλείνει συμφωνίες και εφαρμόζει μέτρα αντιλαϊκά και επώδυνα. Και μάλιστα συμφωνίες που αφορούν την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και του δημόσιου πλούτου. Ποιοί όμως είναι οι πιο πιθανοί σκοποί τους; Που αποσκοπούν αυτές οι δουλικές συμφωνίες και μέτρα και μάλιστα σε βάθος δεκαετιών; Ας υποθέσουμε αυτούς τους στόχους, έχοντας υπ όψιν ότι υπαγορεύονται από δανειστές και τοκογλύφους, είτε ιδιώτες είτε επιχειρήσεις.
1) Ο πρώτος και σημαντικότερος στόχος είναι ίσως η πλήρης απαξίωση του ατόμου και ως πολίτη και ως εργατικού δυναμικού. Αυτό επιτυγχάνεται σταδιακά με δύο μεθόδους.
Πρώτη μέθοδος να αφαιρεθεί απ το πολίτη η ιδέα ότι υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης με αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Φράσεις όπως "όλοι ίδιοι είναι", "και ποιός να κυβερνήσει;", "δεν αλλάζει τίποτα", αφαιρούν κάθε ιδέα πολιτικής συμμετοχής και αγώνα. Ο πολίτης παύει να αισθάνεται "πολιτικό ον" και δεν ασχολείται πλέον με τη πολιτική, έτσι ώστε οι εξουσιάζοντες να είναι ανενόχλητοι στην εξουσία.
Δεύτερη μέθοδος η συνεχής ελάττωση των αμοιβών, δημοσίων και ιδιωτικών, με σκοπό να φτάσουν να κερδίζουν μόνο τα εντελώς απαραίτητα για το προς το ζην. Αυτό σε συνδυασμό με την αφαίρεση οποιουδήποτε εργασιακού δικαιώματος (κατάργηση εργασιακών συμβάσεων, άρση μονιμότητας δημόσιων υπαλλήλων), οδηγεί οποιονδήποτε εργαζόμενο να ζει υπό το καθεστώς μόνιμης απειλής απολύσεως. Έτσι ζώντας σε καθεστώς εργασιακής τρομοκρατίας και φτώχειας, ούτε καν περνάει απ το μυαλό του οποιαδήποτε διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών εργασίας. Μοιάζει όλο και περισσότερο με τους δούλους των πυραμίδων των Φαραώ. Χαράς ευαγγέλια για κάθε επιχειρηματία.
2) Ο δεύτερος στόχος είναι η αφαίρεση κάθε ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας και συγκέντρωσής της σε χέρια λίγων, είτε ιδιωτών είτε πολυεθνικών επιχειρήσεων, όπως είναι σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης. Άλλωστε το τόνιζαν χρόνια τώρα οι Ευρωπαίοι: "ποιοί είναι οι Έλληνες, που ενώ είναι αδύναμος κρίκος, να έχουν 80 ή 85% ιδιωκατοίκηση"; Σε αυτό αποσκοπούν όλοι οι φόροι που επιβάλονται στην ιδιωτική κατοικία με αποκορύφωμα το πρόσφατο ειδικό φόρο κατοικίας μέσω της ΔΕΗ. Οι πολίτες δε θα μπορούν σιγά σιγά να ανταποκριθούν στους φόρους και θα αναγκαστούν να πουλάνε τα σπίτια τους, τα οποία θα αγοράζονται από εταιρίες, κυρίως πολυεθνικές. Έτσι θα μειωθεί η ιδιωτική περιουσία όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη.
3) Τρίτος στόχος η πώληση (μέσω πολυεθνικών εταιρειών) όλης της δημόσιας περιουσίας και της εκμετάλλευσης πόρων του υπεδάφους καθώς και κάθε μορφής ενέργειας (ηλιακής, υδάτων ή ανέμου). Ήδη η Γερμανία πασχίζει να πάρει τα μερίδιά της "αντί πινακίου φακής". Και πώληση όσο όσο, κάτω απ τη τρομοκρατία της οικονομικής κρίσης. Έτσι παραχωρείται η εθνική κυριαρχία, αφού οι εταιρείες θα ελέγχουν πλήρως την ενέργεια και κάθε στιγμή θα μπορούν να αφήσουν τη χώρα χωρίς αυτήν. Όποιος έχει την ενέργεια, αυτός και διοικεί!
Τα ξέρουμε, είτε λίγο πολύ τα φανταζόμαστε όλοι. Θα μείνουμε άπραγοι ή θα τους πετάξουμε όλους μαζί στη θάλασσα με βαρίδια στο λαιμό (για να πάνε πολύ βαθιά!);
