¨Απεχθές χρέος". Ένας οικονομικός όρος που αναφέρεται σ ένα παγκόσμιο νόμο για τη κήρυξη ενός χρέους ως παράνομου και ανύπαρκτου. Η πρώτη χρήση του νόμου αυτού έγινε απ τις ΗΠΑ το 1879 όταν προσάρτησαν τη Κούβα μετά από το πόλεμο με τους Ισπανούς. Η Κούβα μετέφερε μαζί της ένα τεράστιο χρέος που έπρεπε να πληρώσουν οι ΗΠΑ. Έτσι το χρέος αμφισβητήθηκε και δεν πληρώθηκε ποτέ. Η δεύτερη χρήση του νόμου έγινε πάλι απ τις ΗΠΑ πριν την εισβολή στο Ιράκ. Το Ιράκ και ο Χουσεϊν χρωστούσαν στη Ρωσία και τη Κίνα ένα υψηλό ποσό, λόγω των εξοπλισμών που έπαιρναν απ τα κράτη αυτά. Το οικονομικό συμβούλιο των ΗΠΑ τελείως μυστικά έκανε χρήση αυτού του νόμου και αφού τακτοποιήθηκε, εισέβαλε μετά 3 ημέρες στο Ιράκ. Τελευταία χρήση έγινε απ το κράτος του Ισημερινού (Εκουαδόρ) το οποίο λόγω του χρέους που του δημιούργησαν οι πολιτικοί του θα είχε τη τύχη της Αργεντινής. Ο λαός όμως ξεσηκώθηκε εγκαίρως και έδιωξε τη προδοτική κυβέρνηση οι οποίοι το έσκασαν με ελικόπτερο όπως στην Αργεντινή. Ο νέος πρόεδρος της χώρας, ο Κορέα, έχοντας τη πλειοψηφία του λαού με το μέρος του, χαρακτήρισε το χρέος "απεχθές" και αρνήθηκε να το πληρώσει μέχρι η χώρα να σταθεί στα πόδια της και να παρουσιάσει ανάπτυξη. Αποτέλεσμα; Μέσα σε λίγους μήνες ο Ισημερινός παρουσίασε αλματώδη ανάπτυξη, μείωση της ανεργίας, ανάπτυξη του κλάδου υγείας και Παιδείας και καλυτέρευση του επιπέδου ζωής των πολιτών.
Ποιοί λόγοι όμως πρέπει να συντρέχουν για να χαρακτηριστεί ένα χρέος ως "απεχθές"; Τρεις προϋποθέσεις: πρώτα ο δανεισμός να έγινε χωρίς τη συντριπτική συναίνεση του λαού (δημοψήφισμα). Δεύτερον οι πιστωτές να γνωρίζουν πριν τις υπογραφές των συμφωνιών, ότι ο λαός δεν συμμετέχει και τρίτον, τα χρήματα των δανείων να μη χρησιμοποιήθηκαν για οικονομικά οφέλη με σημείο αναφοράς τους πολίτες, το λαό (δηλαδή δεν χρησιμοποιήθηκαν όπως έπρεπε). Και οι τρεις αυτοί λόγοι συντρέχουν στο ελληνικό χρέος: Η υπαγωγή και ο δανεισμός απ το ΔΝΤ και την ΕΚΤ υπογράφτηκαν χωρίς τη συναίνεση των πολιτών. Οι πιστωτές το γνώριζαν αυτό και τρίτον: τα χρήματα του δανείου πήγαν όχι για να ενισχυθεί η ανάπτυξη αλλά για να σωθούν τα τραπεζικά ιδρύματα (105 δις ευρώ). Άρα οι προϋποθέσεις εκπληρούνται, άρα το χρέος είναι απεχθές και μη πληρωτέο, τουλάχιστον προς το παρών. Όταν η Ελλάδα παρουσιάσει ανάπτυξη και ισορροπήσει τους ισολογισμούς της, το ξανασυζητά, ίσως και σε 10 χρόνια!
Ποιός όμως πολιτικός θα ορθώσει ανάστημα και θα έχει το σθένος να πει κάτι τέτοιο; Μήπως αυτοί που είχαν πιστόλια (άσφαιρα) πάνω στο τραπέζι και χειροβομβίδες μαϊμού; Ενώ κάτω απ το τραπέζι τα χέρια έκαναν σφιχτές χειραψίες και πάρε δώσε χρημάτων; Ή μήπως αυτοί που κάθονται στα έδρανα των τριακοσίων και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η τσέπη τους; Γιατί κανείς δεν παραιτείται απ το αξίωμά του; Γιατί απλά δεν διαφωνεί με τίποτα. Ξοφλημένοι και καμένοι από χέρι εδώ και χρόνια συνεχίζουν να εξασφαλίζουν τις οικογένειές τους μέχρι τρίτης γενεάς.
Το χρέος είναι απεχθές, φτάνει να το διεκδικήσουμε!
