ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΙΔΙΚΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
konstantakopoulos.blogspot.com

Η πραγματικότητα ξεπερνάει τα όρια της φαντασίας μας, υπογραμμίζει ο μεγάλος γενετιστής Αλμπέρ Ζακάρ, προσθέτοντας: «Η Αποκάλυψη είναι εδώ». Ο Ζακάρ μιλάει για την ανθρωπότητα, αυτά όμως ισχύουν ιδιαίτερα στη σημερινή Ελλάδα.
Η Ελλάδα ως κράτος, κοινωνία, πιθανώς και έθνος, βρίσκεται ήδη σε τροχιά θανάτου. Μην πιστεύετε όσους λένε ότι ποτέ δεν πεθαίνει. ‘Όταν ακούτε τέτοιες ανοησίες, σημαίνει υπαρκτό κίνδυνο και απουσία σπουδαίων τρόπων αντιμετώπισης.
Η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί, λένε τα μνημονιακά κόμματα, εννοώντας να κυβερνηθεί από τα ίδια και πίσω τους την τρόικα. Για να κυβερνηθεί όμως πρέπει να υπάρχει. Τα Μνημόνια και οι Δανειακές ορίζουν την ελληνική δίνη θανάτου. Η Ελλάδα, μένοντας στην τροχιά, θα πεθάνει (αφού προηγουμένως αποβληθεί από την ευρωζώνη ή/και χάσει την ήδη παραπαίουσα δημοκρατία της).

Δεν θέλουν να κερδίσουν

Οι εκλογές είτε θα αφοπλίσουν την Ελλάδα και πολιτικά, αφού αφοπλίστηκε οικονομικά (Μνημόνιο) και νομικά (Δανειακή), είτε θα της επιτρέψουν να αρχίσει τη συγκρότηση της απάντησής της στην καταστροφή που υπέστη και την ακόμα μεγαλύτερη που προαναγγέλλεται.
Ακόμα μεγαλύτερη από την αντικειμενική άλλωστε , είναι η ηθικο-ψυχολογική σημασία των εκλογών. Λαός που δεν αντιστέκεται πεθαίνει, λαός που αντιστέκεται μπορεί να ηττηθεί, αλλά θα ξανασηκωθεί. Γι’ αυτό κι έχει τεράστια, εθνική σημασία να ψηφίσουν οι ‘Ελληνες, και να ψηφίσουν αντιμνημονιακά, κόμματα με ελπίδα εισόδου στη Βουλή (ώστε να μην ενισχύσει η ψήφος τους το Μνημόνιο) παρόλες τις δικαιολογημένες επιφυλάξεις τους για τα κόμματα του «αντιμνημονίου». Δίνοντάς τους άλλωστε ποσοστό, οι ψηφοφόροι τα υποχρεώνουν να πάρουν τις ευθύνες τους.
Αν κάτι βέβαια ενώνει σήμερα τη μεγάλη πλειοψηφία του αστικού πολιτικού κόσμου και τη μεγάλη πλειοψηφία της ηγεσίας των «αντιμνημονιακών», όπως και την ίδια την τρόικα, είναι ο απίστευτος τρόμος μπροστά στο ενδεχόμενο να χάσουν τις εκλογές τα κόμματα του Μνημονίου και να τις κερδίσουν οι «αντιμνημονιακοί». Γι’ αυτό κάνουν ότι μπορούν, ότι περνάει από το χέρι τους για να μη συμβεί αυτό. Ορισμένοι «αντιμνημονιακοί» της αριστεράς έφτασαν μάλιστα στο σημείο να κλείνουν στα συρτάρια τους δημοσκοπήσεις που δείχνουν ένα «μέτωπο αριστεράς και αντιμνημονιακής κεντροαριστεράς» χωρίς το ΚΚΕ να παίρνει πάνω από 20% προτού καν συμπηχθεί, δηλαδή να ξεκινάει από 20%, ένα μέτωπο με το ΚΚΕ να ξεκινάει από το 40%! Τέτοιο φόβο και πανικό προκαλεί στις ηγεσίες η πιθανότητα να κερδίσουν!

Εδώ και δύο χρόνια, ο Περισσός κάνει ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να μη μπει στον δρόμο του μνημονίου. Η «ΔΗΜΑΡ» του κ. Κουβέλη δηλώνει δεσμευμένη από Μνημόνια και Δανειακές. Οι υπόλοιποι όμως, τι ακριβώς κάνουν και γιατί;
Τον Φεβρουάριο, συνέπηξαν το μέτωπο «ΕΛΑΔΑ» στο ‘Ιδρυμα Κακογιάννη. Που ακριβώς βρίσκεται τώρα; Γιατί το έστειλαν σε υποχρεωτικό ύπνο; Τι σημαίνει το ευρύτατο αντιμνημονιακό μέτωπο που λεκτικά επαγγέλλονται ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, συνεργασία με κάνα-δύο διαφωνήσαντες (όχι πάντα εγκαίρως) βουλευτές του ΠΑΣΟΚ;
Ο ΣΥΝ περηφανεύεται γιατί στις δημοσκοπήσεις οι ‘Ελληνες απαντάνε ότι ο αρχηγός του, ο Αλέξης Τσίπρας, κάνει την καλύτερη αντιπολίτευση στις μνημονιακές κυβερνήσεις. Την κάνει όντως, οι εμπνευσμένες αγορεύσεις του έσωσαν την τιμή του κοινοβουλίου και απέδειξαν την τεράστια δυνητική εμβέλεια μιας αριστεράς απελευθερωμένης από το γραφειοκρατικό βούρκο. Η απάντηση είναι σωστή, το ερώτημα όμως είναι λάθος. Δεν χρειαζόμαστε καλή αντιπολίτευση στην καταστροφή. Χρειαζόμαστε διακοπή της καταστροφής.

Αριστερά και Καμμένος

‘Οποιος χτίζει φρούρια φυλακίζεται στα τείχη τους, έγραψε ο Μακιαβέλλι. Η αριστερά, ανήμπορη/απρόθυμη η ίδια να ενωθεί, πολύ περισσότερο προτιμά, και εν μέρει το κατάφερε να «παρκάρει» τον Καμμένο στη δεξιά, ώστε να βρίσκει μετά δικαιολογίες μη-συνεργασίας. Εν μέρει το πέτυχε, από τη στιγμή που ο Καμμένος δέχτηκε στο κόμμα του βουλευτές που υπερψήφισαν την κυβέρνηση Παπαδήμου και των οποίων δηλώσεις εγείρουν ερωτηματικά ως προς τη μετεκλογική στάση.
Το να συζητάς Μακιαβέλλι ή πολιτική στρατηγική στην Ελλάδα, μοιάζει ενίοτε σα να παίζεις Ενάτη του Μπετόβεν σε κωφάλαλους. Θα περίμενε κανείς οι αντιμνημονιακοί νάχουνε φωνάξει τα καλύτερα μυαλά της χώρας, να τα κλείνανε σε ένα δωμάτιο, με ένα πιστόλι στον κρόταφο, να τους ξεζουμίζανε, να φωνάξουνε και βοήθεια απέξω, να φτιάξουνε μια όσο καλύτερη και πιο αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση στην κατάσταση πούναι η χώρα. Θα περίμενε να είχε ήδη φτάσει η πρότασή τους, με μια μπροσούρα 50-100 σελίδων, σε όλα τα ελληνικά σπίτια. Θα περίμενε νάχουν οργώσει την υφήλιο σε αναζήτηση στηριγμάτων. Νάχουν θέσει τις οργανώσεις τους σε κατάσταση μάχης, για τον πόλεμο που κηρύχτηκε εδώ και δύο χρόνια στον ελληνικό λαό.

Τι κάνανε; Συζητάγανε μεταξύ τους επί μήνες, για να μην παρουσιάσουν τίποτα τελικά και να λένε όλοι τώρα «προσπαθήσαμε να τους ενώσουμε αλλά δεν τα καταφέραμε». Πως δεν τα κατάφεραν, αν όλοι το προσπαθούσαν;

Ποτέ δεν είναι αργά

Ποτέ δεν είναι αργά για να αποτραπεί μια τεράστια εθνική καταστροφή ante portas, που μόνο τα όρια της φαντασίας, οι μηχανισμοί ψυχικής αυτοπροστασίας και το πιο επεξεργασμένο σχέδιο πλύσης εγκεφάλου στην ιστορία, μας εμποδίζουν να τη σταματήσουμε τώρα και όχι αύριο. Το 1989, ΚΚΕ και Συνασπισμός δεν βρήκαν εμπόδια αρκετά μεγάλα να αποτρέψουν μια συμμαχία με τον Μητσοτάκη εναντίον του ΠΑΣΟΚ. Ποιά είναι σήμερα τα εμπόδια για να σχηματισθεί τώρα, ένα ευρύτατο μέτωπο, με αξιόπιστο πρόγραμμα, για μια κυβέρνηση Ειδικού Σκοπού, που θα είναι η επαναδιαπραγμάτευση του συνόλου των δεσμεύσεων που ανέλαβε η χώρα, χρησιμοποιώντας τα τεράστια πολιτικά και θεσμικά όπλα που της παρέχει η συμμετοχή της στην ευρωζώνη, όπως και όλα τα όπλα και χαρτιά της, περιλαμβανομένου του γεωπολιτικού; Μια τέτοια κυβέρνηση θα εμψύχωνε και θα κινητοποιούσε τον ελληνικό λαό, θα έπαιρνε άμεσα μέτρα διακοπής της οικονομικής καταστροφής και ελέγχου της χρηματοδότησης της οικονομίας, θα έθετε ως πρώτη προτεραιότητα «Ούτε ένας ‘Ελληνας χωρίς φαί, ούτε ένας ‘Ελληνας χωρίς στέγη και φάρμακα». Θα απευθυνόταν στους λαούς της Ευρώπης και στις κυβερνήσεις των δυνάμεων που επιθυμούν να διατηρήσουν τον έλεγχο της Ελλάδας ή την ομαλή λειτουργία της ΕΕ.
Θα μας πείτε ίσως «γίνονται αυτά;». Ασφαλώς και ναι, θα σας απαντούσαμε, όσο όμως αργεί η έλλογη απάντηση της Ελλάδας στο πρόγραμμα της καταστροφής της, τόσο πιο δύσκολο θα είναι να αρθρωθεί. Η ΕΕ είναι μια δομή εξαιρετικά ισχυρή, από τη μια, αλλά και εξαιρετικά τρωτή από την άλλη, ως πολυεθνική. Στηρίζεται κυρίως σε ένα πλέγμα συνθηκών και θα κινδυνεύσει με κατάρρευση αν αρχίσει να τις παραβιάζει. Ακόμη και σήμερα, και παρόλο που το χρέος έχει μετατραπεί υποχρεωτικά σε ευρώ, καταργώντας το σημαντικότερο πλεονέκτημα μιας εξόδου από την ευρωζώνη, η ελληνική ψήφος είναι απαραίτητη για όλες τις αποφάσεις της ευρωζώνης και τουλάχιστο τις μισές της ΕΕ. Η Αθήνα μπορεί να εφαρμόσει την πολιτική της άδειας καρέκλας του Ντε Γκωλ, μπορεί να θέσει πολύ έντονα το ζήτημα της λεηλασίας της χώρας μέσω της διαφθοράς, των γερμανικών αποζημιώσεων, ακόμα και να απειλήσει με διακοπή της παροχής στρατηγικής σημασίας διευκολύνσεων προς τη δυτική συμμαχία. Προτού βεβαίως τα πράξει όλα αυτά θα επιχειρήσει να διαπραγματευθεί με τους εταίρους της για να μη φτάσει στη σύγκρουση, θα αναζητήσει ευρύτερες συμμαχίες, θα πει στο Ισραήλ, που θέλει τα πάντα σε Ελλάδα και Κύπρο, χωρίς να δίνει τίποτα, να ασκήσει την τεράστια επιρροή του στην ΕΕ και τις μεγάλες τράπεζες, ή θα πάει στον Πούτιν να συζητήσει. Στο εσωτερικό θα λάβει άμεσα μέτρα αναδιανομής του πλούτου και θα αναζητήσει δραστήρια το μαύρο χρήμα έξω.

Δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά. Η εναλλακτική όμως είναι η αποδοχή του θανάτου μας. Εμείς πάντως δεν διακρίνουμε άλλο τρόπο σωτηρίας της χώρας. Αν κάποιος ξέρει άλλο, ας μας τον πει.

Γέρων Ολιγαρχικός "Ύμνος στην Δημοκρατία"

Το παρακάτω κείμενο είναι αυτονόητο, ότι δεν προσπαθεί να μιλήσει για μίμηση πράξεων ή θεσμών, λόγων, πολιτειών, ηθών κ.λ.π των περασμένων καιρών, αλλά να δείξη ότι ο δικός τους τρόπος σκέψης και βίωσης του «Πολιτικού» μπορεί να γίνει οδηγός μας – σε όσους έχουν τη βούληση και την τόλμη να μπουν στην ουσία των λόγων και όχι στο κέλυφος και τη φράση του μόνο.


«Όσο για το πολίτευμα των Αθηναίων δεν τους επαινώ που διάλεξαν τέτοιου είδους πολίτευμα, και τούτο για τον εξής λόγο, ότι διαλέγοντας το θεώρησαν ότι οι κατώ­τεροι ενεργούν πιο σωστά από τους άξιους. Γι' αυτό τον λόγο, λοιπόν, δεν τους επαινώ. Αλλά αφού έκαναν την επιλογή τους αυτή, θα ιστορήσω πώς προστατεύουν απο­τελεσματικά το πολίτευμα τους και πώς χειρίζονται κα­λά τα άλλα ζητήματα τους , πράγμα για το οποίο φαίνον­ται στους άλλους Έλληνες αξιοκατάκριτοι. Πρώτα θα πω το εξής. Ότι στην Αθήνα είναι δίκαιο οι φτωχοί και ο λαός να έχουν περισσότερη εξουσία από τους ευπατρίδες και τους πλουσίους και τούτο επειδή ο λαός είναι εκείνος που επανδρώνει τον στόλο και εξασφα­λίζει στην πολιτεία τη δύναμη της.

Έπειτα εκείνο με το οποίο απορούν μερικοί, ότι παντού, πια, προτιμούν να εμπιστεύονται την εξουσία στους κα­τωτέρους, τους φτωχούς και τους ανθρώπους λαϊκής προ­ελεύσεως παρά στους ευυπόληπτους, με αυτό ακριβώς είναι φανερό ότι προφυλάσσουν τη δημοκρατία. Γιατί όσο οι φτωχοί, οι λαϊκής προελεύσεως και οι κατώτεροι προ­κόβουν και πληθαίνουν, τόσο στηρίζουν τη δημοκρατία. Αν όμως προκόβουν οι πλούσιοι και οι ευυπόληπτοι, τότε οι δημοκρατικοί ενισχύουν τους αντιπάλους τους.

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι θα έπρεπε να μην αφή νουν τους πάντες να μιλούν στην Εκκλησία του Δήμου ή να είναι μέλη της βουλής, αλλά μόνο τους ικανότερους και τους αξιότερους. Αλλά και σ' αυτό ενεργούν άριστα αφή­νοντας και τους ανάξιους να αγορεύουν, γιατί αν μόνο οι έντιμοι πολίτες μιλούσαν και έπαιρναν αποφάσεις τούτο θα ήταν ευνοϊκό για τους ανθρώπους της δικής τους τάξης αλλά ασύμφορο για τον λαό. Ενώ όπως έχουν τώρα τα πράγματα, όποιος θέλει σηκώνεται και μιλάει και, άν­θρωπος του λαού, βρίσκει τι είναι συμφέρον για τον εαυ­τό του και τους ομοίους του.

Αλλά θα πει κανείς: πώς ένας τέτοιος άνθρωπος θα μπο­ρούσε να ξέρει τι είναι συμφέρον για τον εαυτό του και για τον λαό; Ξέρουν όμως οι Αθηναίοι ότι η αμάθεια του και η χαμηλή του καταγωγή αλλά και η καλή του πρόθε­ση είναι επωφελέστερη από την αρετή, τη γνώση αλλά και την κακή πρόθεση του χρηστού πολίτη. Ασφαλώς με τέτοιου είδους μεθόδους δεν δημιουργείται το άριστο πολίτευμα, αλλά με αυτόν κυρίως τον τρόπο προστατεύεται η δημοκρατία. Γιατί ο λαός δεν θέλει να μην έχει δικαιώματα σε μια ευνομούμενη πολιτεία, αλλά θέλει να είναι ελεύθερος και να έχει την εξουσία. Όσο για την κακοδιοίκηση λίγο τον μέλει, γιατί εκείνο που εσύ νομίζεις ότι δεν είναι ευνομία, από αυτό ακριβώς αν­τλεί ο λαός τη δύναμη του και είναι ελεύθερος. Αν αναζητείς την ευνομία, θα δεις πρώτα ότι οι επιδεξιό­τεροι έχουν κάνει τους νόμους για το δικό τους συμφέρον. 'Υστερα ότι οι χρηστοί πολίτες τιμωρούν τους κακούς, ότι οι χρηστοί θα αποφασίζουν για την πολιτεία και δεν θα αφήνουν ανθρώπους έξαλλους να παίρνουν μέρος στις α­ποφάσεις ούτε να αγορεύουν ούτε καν να πηγαίνουν στην Εκκλησία του Δήμου. Αλλά με τις ορθές αυτές ενέργειες γρήγορα θα έπεφτε ο λαός σε κατάσταση δουλείας.»
(Άγγ. Βλάχος, Εστία 1980)

«Το κείμενο αυτό είχε αποδοθεί στον Ξενοφώντα, αλλά πιθανό­τατα άλλος είναι ο συγγραφέας του. Και μ' όλο που αντιστρατεύεται ρητά τη δημοκρατία, η αντικειμενική περιγραφή της αθηναϊκής πολι­τείας που δίνει, γίνεται θαυμαστικός έπαινος της.»

ΣΕ "ΣΦΑΓΗ" ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ ΤΥΧΟΝ ΥΠΕΡΨΗΦΙΣΗ ΤΩΝ "ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ"

«Όταν αφήνεις το λαό να πεθαίνει στους δρόμους, να κουρελιαστεί ψυχικά και σωματικά, και λες έπειτα πως θα κάνεις στον κατάλληλο καιρό εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα, είσαι ένας συνειδητός απατεώνας και συνεργάτης του εχθρού. Γιατί είναι σα να λες ότι θα βάλεις ένα κουφάρι να πολεμήσει»

Δ. Γληνός, «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ»

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Κατερχόμενες σε ενιαίο εκλογικό μέτωπο, οι δυνάμεις που δηλώνουν ότι τάσσονται κατά του μνημονίου, που εκτιμούν ως καταστροφική την πορεία στην οποία μπήκε η χώρα και ζητούν την αλλαγή της, όχι μόνο θα βγουν πρώτο κόμμα και θα σχηματίσουν κυβέρνηση, αλλά πιθανώς θα αγγίξουν την απαραίτητη για την αλλαγή του Συντάγματος κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Κάτι τέτοιο είναι απολύτως εφικτό, το λέει η κοινή λογική, όταν έχεις να αντιμετωπίσεις απέναντι ένα απολύτως χρεωκοπημένο πολιτικό σύστημα, όταν για τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι ήδη βιωμένη εμπειρία η καταστροφή που επιφέρει το μνημόνιο και η ακόμα μεγαλύτερη που προαναγγέλλει. Αυτό καταγράφει η δυναμική των δημοσκοπήσεων που έχουν στα χέρια τους και αποκρύπτουν ή υποβαθμίζουν, για λόγους που οι ίδιες γνωρίζουν, οι ηγεσίες των λεγόμενων αντιμνημονιακών κομμάτων.

Ακόμα και αν μια τέτοια κάθοδος δεν είναι εφικτή, σε ότι αφορά το σύνολο των «αντιμνημονιακών» δυνάμεων, είναι φανερό ότι είναι εφικτή τουλάχιστον η κάθοδος όσων δυνάμεων π.χ. εντάχθηκαν ήδη ή εξεδήλωσαν την επιθυμία να ενταχθούν στο σχήμα ΕΛΑΔΑ. Αφού μπορούν και συνεργάζονται για δράσεις αλληλεγγύης και αντίστασης κατά του Μνημονίου, προφανώς δεν υπάρχει κανένας ουσιώδης πολιτικός λόγος που να εμποδίζει αυτές τις δυνάμεις να κατέβουν ενωμένες στις εκλογές, προσφέροντας στον ελληνικό λαό τη μόνη ρεαλιστική δυνατότητα να ανακόψει την καταστροφή του και να νικήσει.

Θέλουν να κερδίσουν;

Στη διάρκεια πολύμηνων «άτυπων» επαφών, ζυμώσεων και διαπραγματεύσεων διαπιστώθηκε πρακτικά η «σχεδόν» δυνατότητα επίτευξης αυτής της σύγκλισης της μεγάλης πλειοψηφίας των αντιμνημονιακών δυνάμεων. Κανένας σπουδαίος πολιτικός λόγος δεν ανέκυψε, που να την καθιστά αδύνατη. Δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι αυτές οι επαφές, οι «ζυμώσεις» και οι διαπραγματεύσεις δεν είχαν άλλο σκοπό παρά να παραπλανήσουν τα στελέχη, τα μέλη και τους οπαδούς, ώστε οι ηγέτες να ροκανίσουν το χρόνο, να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι «κάτι γίνεται» και να φτάσουμε πιο άνετα στην άρνηση κάθε συνεργασίας, ή στον περιορισμό της στο απολύτως απαραίτητο στο πάρα πέντε, ώστε να μην δοθεί χρόνος σε μια «βάση», που κρατήθηκε επιμελώς στο σκοτάδι και επιθυμεί διακαώς το ευρύτερο δυνατό μέτωπο κατά της τρόικας και των κομμάτων-εργαλείων της, να αντιδράσει.

Μπορεί να μην είναι έτσι. Αν δεν είναι, οι συμμετέχοντες σε αυτές τις διαπραγματεύσεις δεν έχουν παρά να ενημερώσουν αναλυτικά τα μέλη τους και τον ελληνικό λαό γιατί δεν κατέστη έως τώρα εφικτή η ευρύτερη δυνατή συνεργασία, και εκλογική, των αντιμνημονιακών δυνάμεων.

‘Ενας νικηφόρος δρόμος

ΣΟΦΟΚΛΗΣ. Αθηναίος τραγικός ποιητής (496-406/5)

..."Kαι αν δεν λέω πράγματα ευχάριστα
λυπάμαι, είπα όμως το σωστό....."

..."Αν εδώ ακόμα βασιλέψεις, κάλλιο
να κυβερνάς λαό, παρά άδεια χώρα '
,γιατί ούτε κάστρο, οΰτε καράβι αξίζει,
αν είναι έρμο, χωρίς ανθρώπους μέσα...."

..."Πλούτε και βασιλεία, τέχνη απ' τις τέχνες
η πιο αψηλή, σε μια ζωή όλο πάθη,
πόσος φωλιάζει εντός σας μαύρος φθόνος..."

..."Μόνο ο χρόνος τον δίκιον άντρα δείχνει,
μα τον κακό και σε μια μέρα νιώθεις..."

..."θράσος γεννά τους τυράννους.
θράσος, που αν φουσκώσει μάταια με ό,τι
άκαιρο είναι κι ανώφελο, κι ανέβει
στην πιο αψηλή κορφή,θα πέσει
σε γκρεμό βαθύ, εκεί όπου τα πόδια
τη γη δεν αγγίζουνε...."

.."Πιότερο ο πόνος θλίβει, αν φανεί πως τον διάλεξες ο ίδιος...."

..."Για όσα να γίνονται άπρεπο είναι, ας μη μιλούμε.

.."Φυλάγεσαι σαν πράττεις έργο μέγα...."

                                                                                                 (Φ. Πολίτης ,Εστία 1936)



...."Όποιος στο σπίτι τύραννου βάζει το πόδι του, σκλάβος του είναι,
κι ας ήταν -όταν ήρθε— λεύτερος.
(ο ΖΗΝΩΝ μετέγραψε –διόρθωσε- τον δεύτερο στίχο έτσι)
...δεν είναι σκλάβος, αν έρθει λεύτερος..."
                                                                (Α. Κουτσούρας, Ζαχαρόπουλος 1957)