Ο κόμπος στο χτένι. Μια λαϊκή έκφραση που χρησιμοποιείται για να εκφράσει το αδιέξοδο ή τη κρισιμότητα μιας κατάστασης. Θα μπορούσε ίσως να ταιριάσει στη παρούσα κατάσταση, όσον αφορά τις "διαπραγματεύσεις" της κυβέρνησης με τις Βρυξέλλες. Πως όμως έφτασε η κατάσταση στο "κόμπο";
Εδώ και πέντε χρόνια περίπου οι Έλληνες βιώνουν μια πραγματικότητα που ανάλογη υπήρξε ίσως αμέσως μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η οικονομία και οι υποδομές ήταν διαλυμένες, λόγω της Κατοχής και γενικά του πολέμου. Μετά το 1949 όμως άρχισε να διαφαίνεται μια ελπίδα για ανάπτυξη και καλυτέρευση του επιπέδου ζωής. Και πράγματι μαζί με την υπόλοιπη Ευρώπη, που μάζευε τα συντρίμμια της, κατόρθωσε μέσα από σκληρή δουλειά να ανακάμψει. Το βιοτικό επίπεδο ανέβαινε συνεχώς ώσπου έφτασε μετά από μια δεκαετία (1960) περίπου σε ικανοποιητικό βαθμό. Βέβαια ακόμη υπήρχε φτώχεια, ιδίως στον αγροτικό πληθυσμό, αποτέλεσμα της οποίας ήταν το κύμα μετανάστευσης προς τη Γερμανία, Αυστραλία και Αμερική. Η Ελλάδα δεν διέθετε ακόμη βαριά βιομηχανία και βασιζόταν κατά μεγάλο μέρος στην αγροτική παραγωγή. Σιγά σιγά όμως δημιουργήθηκαν και οι πρώτες βιομηχανίες, που θα θυμούνται οι παλαιότεροι. Οι περισσότεροι και ιδίως οι νέες γενιές έβλεπαν με ελπίδα το μέλλον, μιας και δημιουργούνταν συνεχώς θέσεις εργασίας με αποτέλεσμα την οικονομική άνοδο. Αν κάποιος έλεγε πριν τράντα χρόνια ότι θα επέστρεφε το επίπεδο ζωής στο 1950, σίγουρα θα του χορηγούσαν ψυχοφάρμακα ή θα τον υπέβαλαν σε λοβοτομή!
Και όμως! Τα πέντε αυτά χρόνια, ο Έλληνας βίωσε απολύσεις, ανεργία, καταράκωση των εισοδημάτων του και πείνα. Ναι, όσο κι αν ακούγεται απίθανο, πείνα. Αυτοί που υπέστησαν το βαρύτερο πλήγμα είναι οι νέοι, οι νέες γενιές που τελειώνοντας τις σπουδές τους βρέθηκαν σε έναν "κρανίου τόπο". Άνεργοι, να περιμένουν (οι πιο τυχεροί) ένα χαρτζηλίκι απ τον πατέρα ή τον παππού και τη γιαγιά! Ένα χαρτζηλίκι που θα τους επιτρέψει να πιουν ένα καφέ ή μια μπύρα στο χέρι. Συγχρόνως να βιώνουν την απογοήτευση και να χάνουν μέρα με τη μέρα την ελπίδα για το αύριο, μιας και δεν διαγράφεται καμμιά αχτίδα φωτός. Να βλέπουν να παίζονται οι τύχες τους από μια ομάδα "μικρών" πολιτικών, που όχι μόνο είναι πολύ "λίγοι" για τις περιστάσεις, αλλά και τους χαρακτηρίζει το ψέμα και η διαπλοκή.
Από την άλλη οι γονείς που πέρασαν καλύτερα χρόνια, να δυσκολεύονται ή να μη μπορούν καθόλου, να θερμάνουν τώρα το σπίτι τους, να πληρώσουν το ρεύμα και να σιτίσουν σωστά την οικογένεια. Οι μόνοι που ξαναζούν και θυμούνται άλλες παρόμοιες εποχές είναι οι ηλικιωμένοι (όσοι ζουν ακόμη).
Και όλα αυτά όχι γιατί οι Έλληνες υπήρξαν τεμπέληδες ή κλέφτες ή ψεύτες. ΟΧΙ. Υπήρχαν βέβαια και αυτοί ως μειονότητα. Οι περισσότεροι ήταν και είναι εργατικοί, τίμιοι και σωστοί οικογενειάρχες. Είναι πολύ εύκολο να κατηγορείς απλά ένα λαό ολόκληρο αντί να ψάχνεις τις αληθινές αιτίες. Και τις αιτίες τις ξέρουν πολύ καλά όλοι τους. ΟΧΙ, δεν το άξιζαν αυτό οι Έλληνες. Δεν ευθύνονται οι απλοί πολίτες για την οικονομική κατάρρευση. Ούτε και μπορεί σήμερα να τους γυρίσει τη πλάτη η Ευρώπη, που γι αυτήν μέχρι τη πρόσφατη ιστορία έδωσαν εκατόμβη θυμάτων. Ούτε να εκβιάζει κανείς κανέναν. Είμαστε όλοι μαζί συνεπιβάτες στο καράβι που λέγεται Ευρώπη. Και τις τρικυμίες θα τις περάσουμε ενωμένοι. Ουαί κι αλλοίμονο αν αρχίσουν κάποιοι να πετούν κάποιους συνεπιβάτες στη θάλασσα για να σωθεί δήθεν το καράβι. Αν το κάνουν, αργά ή γρήγορα το καράβι θα βουλιάξει πέρνοντας όλους μαζί του στο βυθό.
Ο νοών νοήτω!
Εδώ και πέντε χρόνια περίπου οι Έλληνες βιώνουν μια πραγματικότητα που ανάλογη υπήρξε ίσως αμέσως μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η οικονομία και οι υποδομές ήταν διαλυμένες, λόγω της Κατοχής και γενικά του πολέμου. Μετά το 1949 όμως άρχισε να διαφαίνεται μια ελπίδα για ανάπτυξη και καλυτέρευση του επιπέδου ζωής. Και πράγματι μαζί με την υπόλοιπη Ευρώπη, που μάζευε τα συντρίμμια της, κατόρθωσε μέσα από σκληρή δουλειά να ανακάμψει. Το βιοτικό επίπεδο ανέβαινε συνεχώς ώσπου έφτασε μετά από μια δεκαετία (1960) περίπου σε ικανοποιητικό βαθμό. Βέβαια ακόμη υπήρχε φτώχεια, ιδίως στον αγροτικό πληθυσμό, αποτέλεσμα της οποίας ήταν το κύμα μετανάστευσης προς τη Γερμανία, Αυστραλία και Αμερική. Η Ελλάδα δεν διέθετε ακόμη βαριά βιομηχανία και βασιζόταν κατά μεγάλο μέρος στην αγροτική παραγωγή. Σιγά σιγά όμως δημιουργήθηκαν και οι πρώτες βιομηχανίες, που θα θυμούνται οι παλαιότεροι. Οι περισσότεροι και ιδίως οι νέες γενιές έβλεπαν με ελπίδα το μέλλον, μιας και δημιουργούνταν συνεχώς θέσεις εργασίας με αποτέλεσμα την οικονομική άνοδο. Αν κάποιος έλεγε πριν τράντα χρόνια ότι θα επέστρεφε το επίπεδο ζωής στο 1950, σίγουρα θα του χορηγούσαν ψυχοφάρμακα ή θα τον υπέβαλαν σε λοβοτομή!
Και όμως! Τα πέντε αυτά χρόνια, ο Έλληνας βίωσε απολύσεις, ανεργία, καταράκωση των εισοδημάτων του και πείνα. Ναι, όσο κι αν ακούγεται απίθανο, πείνα. Αυτοί που υπέστησαν το βαρύτερο πλήγμα είναι οι νέοι, οι νέες γενιές που τελειώνοντας τις σπουδές τους βρέθηκαν σε έναν "κρανίου τόπο". Άνεργοι, να περιμένουν (οι πιο τυχεροί) ένα χαρτζηλίκι απ τον πατέρα ή τον παππού και τη γιαγιά! Ένα χαρτζηλίκι που θα τους επιτρέψει να πιουν ένα καφέ ή μια μπύρα στο χέρι. Συγχρόνως να βιώνουν την απογοήτευση και να χάνουν μέρα με τη μέρα την ελπίδα για το αύριο, μιας και δεν διαγράφεται καμμιά αχτίδα φωτός. Να βλέπουν να παίζονται οι τύχες τους από μια ομάδα "μικρών" πολιτικών, που όχι μόνο είναι πολύ "λίγοι" για τις περιστάσεις, αλλά και τους χαρακτηρίζει το ψέμα και η διαπλοκή.
Από την άλλη οι γονείς που πέρασαν καλύτερα χρόνια, να δυσκολεύονται ή να μη μπορούν καθόλου, να θερμάνουν τώρα το σπίτι τους, να πληρώσουν το ρεύμα και να σιτίσουν σωστά την οικογένεια. Οι μόνοι που ξαναζούν και θυμούνται άλλες παρόμοιες εποχές είναι οι ηλικιωμένοι (όσοι ζουν ακόμη).
Και όλα αυτά όχι γιατί οι Έλληνες υπήρξαν τεμπέληδες ή κλέφτες ή ψεύτες. ΟΧΙ. Υπήρχαν βέβαια και αυτοί ως μειονότητα. Οι περισσότεροι ήταν και είναι εργατικοί, τίμιοι και σωστοί οικογενειάρχες. Είναι πολύ εύκολο να κατηγορείς απλά ένα λαό ολόκληρο αντί να ψάχνεις τις αληθινές αιτίες. Και τις αιτίες τις ξέρουν πολύ καλά όλοι τους. ΟΧΙ, δεν το άξιζαν αυτό οι Έλληνες. Δεν ευθύνονται οι απλοί πολίτες για την οικονομική κατάρρευση. Ούτε και μπορεί σήμερα να τους γυρίσει τη πλάτη η Ευρώπη, που γι αυτήν μέχρι τη πρόσφατη ιστορία έδωσαν εκατόμβη θυμάτων. Ούτε να εκβιάζει κανείς κανέναν. Είμαστε όλοι μαζί συνεπιβάτες στο καράβι που λέγεται Ευρώπη. Και τις τρικυμίες θα τις περάσουμε ενωμένοι. Ουαί κι αλλοίμονο αν αρχίσουν κάποιοι να πετούν κάποιους συνεπιβάτες στη θάλασσα για να σωθεί δήθεν το καράβι. Αν το κάνουν, αργά ή γρήγορα το καράβι θα βουλιάξει πέρνοντας όλους μαζί του στο βυθό.
Ο νοών νοήτω!