Πολλές είναι οι φορές που η Ελλάδα έχει παρομοιαστεί με ένα καράβι. Ας κάνουμε την απόπειρα να μεταφέρουμε αυτά που συμβαίνουν τους τελευταίους πέντε μήνες στην Ελλάδα σε αυτήν τη παρομοίωση.
Το πλοίο λοιπόν "Ελλάς" με το πλήρωμά του, βρισκόταν αγκυροβολημένο σε ένα λιμάνι, όπου του παρεχόταν ότι του χρειαζόταν για να μπορεί να ταξιδεύει είτε για εμπορικούς σκοπούς είτε για αλιευτικούς. Όμως οι συνθήκες διαβίωσης του πληρώματος συνεχώς γίνονταν χειρότερες, πράγμα που οφειλόταν σε δύο αιτίες. Πρώτα ο ατομισμός και η ανικανότητα των προηγουμένων πλοιάρχων και αξιωματικών για οργάνωση και δεύτερον τα υψηλά κόστη λιμενισμού που όσο κι αν προσπαθούσε το πλήρωμα να τα καλύψει δεν τα κατάφερνε. Το κόστος λιμενισμού ήταν το ίδιο και για τα άλλα πλοία, τα οποία όμως ήταν μεγαλύτερα και καλύτερα από πριν οργανωμένα. Αποτέλεσμα ήταν να δανείζεται απ τα άλλα πληρώματα και να χρεώνεται όλο και πιο πολύ μη μπορώντας να εξισορροπήσει αυτά που εισέπραττε με αυτά που δανειζόταν. Η στέρηση απλωνόταν όλο και πιο πολύ με αποτέλεσμα η αγανάκτηση να μεγαλώνει. Τότε εμφανίστηκε ένας απ το πλήρωμα που υποσχόταν να καλυτερεύσει τις συνθήκες, πρώτα πετυχαίνοντας καλύτερες συμφωνίες δανεισμού με τα άλλα καράβια και δεύτερο με σωστή οργάνωση να σαλπάρει αναζητώντας καλύτερες πηγές εσόδων, που θα έβγαζαν το καράβι απ τις δυσκολίες. Συγχρόνως υποσχέθηκε να εξαφανίσει όσες αδικίες είχαν γίνει και να οργανώσει καλύτερα τις συνθήκες ζωής των ναυτών. Οι ναύτες τον πίστεψαν και τον ανέδειξαν σε νέο πλοίαρχο μαζί με την ομάδα των αξιωματικών του. Μια νέα ελπίδα ανέτειλε.
Αφού λοιπόν τους διαβεβαίωσε ότι είχε μελετήσει το καιρό και τη θάλασσα καθώς και το προορισμό, έδωσε εντολή απόπλου παρά τις προειδοποιήσεις των άλλων πλοιάρχων ότι είναι επικίνδυνο ν αφήσει το λιμάνι. Το καράβι "Ελλάς" όμως ήδη αρμένιζε με τραγούδια και χαρές απ τους ναύτες. Όλα έδειχναν εντάξει.
Μετά από λίγες μέρες, άρχισαν κάποιοι να διαπιστώνουν ότι στο θέμα της οργάνωσης τα πράγματα δεν πήγαιναν και τόσο καλά. Ο καπετάνιος έδειχνε απρόθυμος να εφαρμόσει ότι έλεγε περί οργάνωσης, οι δε αξιωματικοί άρχισαν να ευνοούν αυτούς που τους στήριξαν για να πάρουν την εξουσία. Ότι δηλαδή έκαναν και οι προηγούμενοι. Ένας σκεπτικισμός άρχισε να πλανιέται. Η πρώτη καταιγίδα, μέτριας έντασης, δεν άργησε να ξεσπάσει. Οι ναύτες με την ελπίδα να τους ενδυναμώνει, ξεπέρασαν τη πρώτη δοκιμασία. Άρχισαν όμως να αναρωτιούνται, αν ο πλοίαρχος είχε μελετήσει σωστά το καιρό και τη πορεία. Ο καιρός περνούσε, οι προμήθειες ελαττώνονταν και άλλα λιμάνια ή μέρη πλούσια σε ψαριά δεν φαινόνταν.
Η δεύτερη καταιγίδα που ήρθε, ήταν πολύ μεγάλης έντασης και τα κύματα απειλούσαν να καταπιούν το πλοίο. Όλοι τότε στράφηκαν στο καπετάνιο και περίμεναν οδηγίες. Και τότε συνέβη το τραγικό. Ο πλοίαρχος και οι αξιωματικοί αντί να αναλάβουν υπεύθυνα τη θέση τους, ανέθεσαν στους ναύτες να αποφασίσουν, βάζοντάς τους το δίλλημα: συνεχίζουμε ή γυρίζουμε πίσω; Διχασμός στο πλήρωμα. Μα από πότε ένας καπετάνιος αποποιείται τη θέση του και την ευθύνη του; Από πότε το πλήρωμα αποφασίζει για τη πορεία του πλοίου; Και μάλιστα μέσα σε καταιγίδα. Ο καπετάνιος παίρνει την ευθύνη των αποφάσεων και κρίνεται μετά απ το αποτέλεσμα. Ήξεραν όλοι οι ναύτες ότι όταν ένας πλοίαρχος ή αξιωματικός εν μέσω κινδύνου δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και από δική του ανευθυνότητα κινδυνεύσουν οι ζωές του πληρώματος, αφού παρέλθει ο κίνδυνος, τον περιμένει ή η τιμωρία να αφεθεί σε μία βάρκα στη θάλασσα ή ο απαγχονισμός απ το κεντρικό κατάρτι.
Ενώ συνέβαινε αυτή η αναταραχή, ξαφνικά ακούστηκαν σειρήνες πλοίων. Ήταν μερικά απ τα καράβια του λιμανιού που ανησυχώντας βλέποντας το καιρό και ξέροντας ότι το πλοίο "Ελλάς" ήταν μικρό για τέτοια σφοδρή καταιγίδα, βγήκαν να το αναζητήσουν. Οι ναύτες του "Ελλάς" έπραξαν το αυτονόητο. Έδεσαν τα σχοινιά που έριξαν τα άλλα πλοία στο δικό τους και αφέθηκαν να ρυμουλκηθούν και πάλι στο λιμάνι. Κατάλαβαν ότι θαυματοποιοί δεν υπάρχουν, ούτε και "σωτήρες" που πέφτουν απ τον ουρανό. Ενωμένοι και πάλι θυμήθηκαν ότι η καλυτέρευση της ζωής τους, εξαρτάται μόνο απ τους ίδιους και τις επιλογές τους. Και ο αγώνας γι αυτό άρχιζε τώρα...
Το πλοίο λοιπόν "Ελλάς" με το πλήρωμά του, βρισκόταν αγκυροβολημένο σε ένα λιμάνι, όπου του παρεχόταν ότι του χρειαζόταν για να μπορεί να ταξιδεύει είτε για εμπορικούς σκοπούς είτε για αλιευτικούς. Όμως οι συνθήκες διαβίωσης του πληρώματος συνεχώς γίνονταν χειρότερες, πράγμα που οφειλόταν σε δύο αιτίες. Πρώτα ο ατομισμός και η ανικανότητα των προηγουμένων πλοιάρχων και αξιωματικών για οργάνωση και δεύτερον τα υψηλά κόστη λιμενισμού που όσο κι αν προσπαθούσε το πλήρωμα να τα καλύψει δεν τα κατάφερνε. Το κόστος λιμενισμού ήταν το ίδιο και για τα άλλα πλοία, τα οποία όμως ήταν μεγαλύτερα και καλύτερα από πριν οργανωμένα. Αποτέλεσμα ήταν να δανείζεται απ τα άλλα πληρώματα και να χρεώνεται όλο και πιο πολύ μη μπορώντας να εξισορροπήσει αυτά που εισέπραττε με αυτά που δανειζόταν. Η στέρηση απλωνόταν όλο και πιο πολύ με αποτέλεσμα η αγανάκτηση να μεγαλώνει. Τότε εμφανίστηκε ένας απ το πλήρωμα που υποσχόταν να καλυτερεύσει τις συνθήκες, πρώτα πετυχαίνοντας καλύτερες συμφωνίες δανεισμού με τα άλλα καράβια και δεύτερο με σωστή οργάνωση να σαλπάρει αναζητώντας καλύτερες πηγές εσόδων, που θα έβγαζαν το καράβι απ τις δυσκολίες. Συγχρόνως υποσχέθηκε να εξαφανίσει όσες αδικίες είχαν γίνει και να οργανώσει καλύτερα τις συνθήκες ζωής των ναυτών. Οι ναύτες τον πίστεψαν και τον ανέδειξαν σε νέο πλοίαρχο μαζί με την ομάδα των αξιωματικών του. Μια νέα ελπίδα ανέτειλε.
Αφού λοιπόν τους διαβεβαίωσε ότι είχε μελετήσει το καιρό και τη θάλασσα καθώς και το προορισμό, έδωσε εντολή απόπλου παρά τις προειδοποιήσεις των άλλων πλοιάρχων ότι είναι επικίνδυνο ν αφήσει το λιμάνι. Το καράβι "Ελλάς" όμως ήδη αρμένιζε με τραγούδια και χαρές απ τους ναύτες. Όλα έδειχναν εντάξει.
Μετά από λίγες μέρες, άρχισαν κάποιοι να διαπιστώνουν ότι στο θέμα της οργάνωσης τα πράγματα δεν πήγαιναν και τόσο καλά. Ο καπετάνιος έδειχνε απρόθυμος να εφαρμόσει ότι έλεγε περί οργάνωσης, οι δε αξιωματικοί άρχισαν να ευνοούν αυτούς που τους στήριξαν για να πάρουν την εξουσία. Ότι δηλαδή έκαναν και οι προηγούμενοι. Ένας σκεπτικισμός άρχισε να πλανιέται. Η πρώτη καταιγίδα, μέτριας έντασης, δεν άργησε να ξεσπάσει. Οι ναύτες με την ελπίδα να τους ενδυναμώνει, ξεπέρασαν τη πρώτη δοκιμασία. Άρχισαν όμως να αναρωτιούνται, αν ο πλοίαρχος είχε μελετήσει σωστά το καιρό και τη πορεία. Ο καιρός περνούσε, οι προμήθειες ελαττώνονταν και άλλα λιμάνια ή μέρη πλούσια σε ψαριά δεν φαινόνταν.
Η δεύτερη καταιγίδα που ήρθε, ήταν πολύ μεγάλης έντασης και τα κύματα απειλούσαν να καταπιούν το πλοίο. Όλοι τότε στράφηκαν στο καπετάνιο και περίμεναν οδηγίες. Και τότε συνέβη το τραγικό. Ο πλοίαρχος και οι αξιωματικοί αντί να αναλάβουν υπεύθυνα τη θέση τους, ανέθεσαν στους ναύτες να αποφασίσουν, βάζοντάς τους το δίλλημα: συνεχίζουμε ή γυρίζουμε πίσω; Διχασμός στο πλήρωμα. Μα από πότε ένας καπετάνιος αποποιείται τη θέση του και την ευθύνη του; Από πότε το πλήρωμα αποφασίζει για τη πορεία του πλοίου; Και μάλιστα μέσα σε καταιγίδα. Ο καπετάνιος παίρνει την ευθύνη των αποφάσεων και κρίνεται μετά απ το αποτέλεσμα. Ήξεραν όλοι οι ναύτες ότι όταν ένας πλοίαρχος ή αξιωματικός εν μέσω κινδύνου δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και από δική του ανευθυνότητα κινδυνεύσουν οι ζωές του πληρώματος, αφού παρέλθει ο κίνδυνος, τον περιμένει ή η τιμωρία να αφεθεί σε μία βάρκα στη θάλασσα ή ο απαγχονισμός απ το κεντρικό κατάρτι.
Ενώ συνέβαινε αυτή η αναταραχή, ξαφνικά ακούστηκαν σειρήνες πλοίων. Ήταν μερικά απ τα καράβια του λιμανιού που ανησυχώντας βλέποντας το καιρό και ξέροντας ότι το πλοίο "Ελλάς" ήταν μικρό για τέτοια σφοδρή καταιγίδα, βγήκαν να το αναζητήσουν. Οι ναύτες του "Ελλάς" έπραξαν το αυτονόητο. Έδεσαν τα σχοινιά που έριξαν τα άλλα πλοία στο δικό τους και αφέθηκαν να ρυμουλκηθούν και πάλι στο λιμάνι. Κατάλαβαν ότι θαυματοποιοί δεν υπάρχουν, ούτε και "σωτήρες" που πέφτουν απ τον ουρανό. Ενωμένοι και πάλι θυμήθηκαν ότι η καλυτέρευση της ζωής τους, εξαρτάται μόνο απ τους ίδιους και τις επιλογές τους. Και ο αγώνας γι αυτό άρχιζε τώρα...