Το κείμενο δημοσιεύτηκε στον Οικονομικό Ταχυδρόμο το Πάσχα του 1989. Γράφτηκε απ το φιλόλογο Κ. Γαν. σαν σχόλιο σ ένα άρθρο του κ. Γ. Μαρίνου, διευθυντή του περιοδικού. Αν και γράφτηκε πριν 21 χρόνια είναι επίκαιρο σα να αναφέρεται στο 2010.
"Απ τα χρόνια του Αισχύλου μάθαμε ν απορούμε και να διερωτώμαστε, γιατί ο άνθρωπος αποφασίζει το κακό και πως ένας άρχοντας ή κι ένας λαός ακόμα οδηγείται στην ύβρη. Σήμερα η Ελλάδα όλη πομπεύεται σαν μοιχαλίδα και όλοι μας γινόμαστε αδέκαστοι κριτές της. Ακόμα μέσα στην αθωώτητά μας, κ. Μαρίνο, αναζητούμε τρόπους, μέτρα, συστήματα, ελέγχους κ.λ.π. που θα περιστείλουν το έγκλημα και θα βάλουν στο καλό δρόμο το λαό μας. Για να γίνουμε, γράφετε παρακάτω, σαν τους Ελβετούς.
Οι Ελβετοί φημίζονται για τις σοκολάτες τους, αλλά εγώ δεν έχω φάει πιο άνοστες σοκολάτες απ τις Ελβετικές. Κι έχω συνδέσει το κακό τους γούστο με μια γενική ανοστιά, μια αχρωμία της ανυπαρξίας, που χαρακτηρίζει αυτό το λαό. Ένας Ελβετός μου φαίνεται πως δεν μπορεί να ονειρευτεί και να επιθυμήσει τίποτα περισσότερο από μια χοντρή σοκολάτα ή ένα μεγαλύτερης ακριβείας ρολόϊ. Κι έτσι η ζωή τους πάει... ρολόϊ.
Ο Έλληνας όμως κληρονόμησε τη παράδοση της ακροβασίας. Περπατάει πάνω σ ένα τεντωμένο σχοινί, έτοιμος να πέσει. Και συχνά πέφτει, αλλά το πέσιμό του είναι ιλιγγιώδες και βροντερό. Αντί για μια χοντρότερη σοκολάτα αποζητάει όλες τις σοκολάτες του κόσμου. Πέφτει με τα μούτρα στην αμαρτία καί χώνεται στη κόλαση με σατανικό σαρκασμό. Όταν όμως δεν πέσει και περπατήσει ως το τέλος το σχοινί, ανοίγει τα ουράνια ο Έλληνας και γεμίζει το κόσμο με ήλιους, αστέρια και παραμύθια.
Είναι ικανός ο Έλληνας περισσότερο από κάθε λαό να κυβερνήσει και να κυβερνηθεί σωστά. Να λειτουργήσει τα σχολεία και τις Τράπεζες και μάλιστα χωρίς μέτρα ελέγχου και πάταξης της παρανομίας. Όλ αυτά πετυχαίνονται όταν εγκατασταθεί ο καλός λόγος στη καρδιά του Έλληνα.
Έχουμε κάμποσα χρόνια που παίζουμε το χαρτί του προοδευτισμού. Κάτω το ένα, κάτω το άλλο, εδώ και τώρα κ.λ.π. Ο Έλληνας δεν είναι Ελβετός ψιλικατζής να συναρμολογεί ρολογάκια. Άμα ξεσκονίζει τα ράφια του, τα πετάει όλα κάτω. Έτσι ξεσκόνισε τη ψυχή του, απ όλα τα κρατήματα και τους δισταγμούς και είπε: ή θα φάμε ή δε θα φάμε. Κι αφού αποφάσισε να φάει, σάρωσε τη δημόσια και ιδιωτική ζωή η λαίλαπα της διαφθοράς. Και τώρα, ύστερα από λίγα χρόνια, έχει κι όλας αποκομίσει την αδιάψευστη εμπειρία της διαφοράς ανάμεσα στη πρόοδο και το προοδευτισμό. Αφήστε τον Έλληνα να χωθεί στη κόλαση ως το λαιμό. Τόσο ορμητικά που βουτάει δεν πρόκειται να κρατηθεί. Μπορεί να κρατηθεί μόνο αν γυρίσει με την ίδια ορμή στην αντίθετη φορά.
Ο Έλληνας όταν κλέβει δεν κλέβει για το πασατέμπο του. Κλέβει για να γευτεί το πάτο της κόλασης. Γι αυτό κι όταν γίνει "καλό παιδί" νιώθει αμήχανος μέχρι να γίνει άγιος. Το "καλό παιδί" τόχει για βρισιά.
Αντίθετα η Ευρώπη έζησε αιώνες προοδευτισμού και δεν κατάφερε ακόμα να εξευτελίσει τα ψευτοϊδανικά της, που στοίχισαν άδικα τόσο αίμα. Το Μάϊο του 1968 είδαμε μια Γαλλία ολόκληρη να σφαδάζει χωρίς να ξέρει τι την πονάει. Η δημοκρατία, η ισότητα, η αδελφοσύνη, τους έμειναν σαν ένα ψυχολογικό τικ, ή σαν "καλοί τρόποι" κι ενώ όλα τους είναι τόσο αποχρωματισμένα, δεν έχουν το κουράγιο να ομολογήσουν την αποτυχία τους.
Ελάτε να ονειρευτούμε όλοι μαζί μια Ελλάδα όπου όλοι θα βγουν απ τα διαμερίσματά τους, θα χτυπήσουν τη πόρτα του γείτονα και θα φωνάξουν: "Καλημέρα σας γείτονες". Και θα λένε καλό λόγο για όλους και θα μοιράζονται το ψωμί όπως τα παιδιά.
Μόνο οι βάσεις μας έχουν χαλάσει. Η υπόλοιπη διαδικασία της αποτυχία μας ακολουθεί την άτεγκτη νομοτέλεια. Αυτή τη βάση λέω να γιατρέψουμε, για να μη βασανιζόμαστε άδικα. Η ώρα η καλή λοιπόν..."
ΥΠΕΡΟΧΟ;
