Σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε η δήλωση επισήμου εκπροσώπου του ΔΝΤ, ότι η συνταγή δημοσιονομικής προσαρμογής που ακολουθήθηκε μέχρι τώρα στην Ελλάδα ήταν λάθος. Μάλιστα έρχεται τώρα που οι περισσότεροι Έλληνες έχουν υποστεί αιματηρές θυσίες και έχουν φτάσει σε όρια εξαθλίωσης. Ας δούμε αυτή την ομολογία με μια μικρή μεταφορά.
Ο ασθενής προσέρχεται στον ειδικό γιατρό, ο οποίος μετά από μια σειρά εξαντλητικών εξετάσεων διαπιστώνει την ασθένεια και αποφαίνεται για τη θεραπεία. Η θεραπεία εκτός των φαρμάκων περιλαμβάνει και αυστηρή δίαιτα αλλά και αλλαγή του καθημερινού τρόπου ζωής, όπως ώρες ύπνου, εργασίας, άσκησης κλπ. Ο ασθενής εμπιστευόμενος το γιατρό, που του υπόσχεται ότι αν ακολουθήσει με θρησκευτική ευλάβεια τη σκληρή θεραπεία σε εύλογο διάστημα θα διαπιστώσει βελτίωση και τέλος ίαση, δέχεται τη θεραπεία. Ο γιατρός του ανακοινώνει την υψηλή αμοιβή του και αρχίζουν την εφαρμογή του θεραπευτικού προγράμματος. Ο ασθενής πάει σπίτι του, όπου οι συγγενείς του τον προτρέπουν να επισκεφτεί και άλλον γιατρό, για δεύτερη γνώμη. Εκείνος όμως επιμένει ότι θα υποφέρει λίγο καιρό αλλά γρήγορα θα φανούν αποτελέσματα. Δυστυχώς όμως μετά μιας εβδομάδας θεραπείας τα αποτελέσματα δεν είναι ενθαρυντικά. Αισθάνεται εξάντληση, τα συμπτώματα δεν υποχωρούν και εμφανίζονται σοβαρές παρενέργειες απ τα φάρμακα. Ο γιατρός επιμένει όμως να συνεχίσει. Μετά όμως από δύο μήνες ο ασθενής είναι χειρότερα απ ότι ήταν πριν ν αρχίσει τη θεραπεία και αρχίζει να αμφιβάλει. Ο γιατρός τον υποβάλλει σε νέες εξετάσεις και του ανακοινώνει ψυχρά και ωμά, ότι έγινε λάθος στην αρχική διάγνωση. Όλοι οι κόποι που υπεβλήθει ο ασθενής μάταιοι. Τι γίνεται σε μια τέτοια περίπτωση; Φυσικά αλλάζει εκ του μηδενός όλη η θεραπεία ή ο ασθενής απευθύνεται σε άλλον ειδικό.
Και πάμε στα δια ταύτα. Η τρόϊκα επέβαλε ένα αυστηρό Μνημόνιο και μετά ένα δεύτερο με μια αυστηρή δημοσιονομική προσαρμογή με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα. Ήταν δε κατηγορηματική και χωρίς να "σηκώνει" αντιρρήσεις, ότι έτσι θα "σωθεί" η οικονομία και η χώρα θα μπει σε τροχιά ανάπτυξης. Ο Έλληνας πολίτης γνώρισε μια στροφή 360 μοιρών προς το χειρότερο σε κάθε μορφή της καθημερινής του ζωής. Έκανε και κάνει Ιώβιο υπομονή, χωρίς εξεγέρσεις, χωρίς βία, πιστεύοντας και ελπίζοντας ότι σε δύο-τρία χρόνια θα ξεπεραστεί η εξαθλίωση της προσωπικής του ζωής και θα αρχίσει πάλι να επιστρέφει στην αξιοπρέπεια. Αντί αυτού η εξαθλίωση συνεχίζεται και έρχεται μια δήλωση του ΔΝΤ, ότι "η συνταγή ήταν λάθος". Εμβρόντητος, αναρωτιέται: "και οι θυσίες; οι αυτοκτονίες συμπολιτών του; το ότι η αξιοπρέπειά του έγινε σκουπίδι στην Ευρώπη; το ότι τον είπαν κλέφτη και τεμπέλη; οι λιποθυμίες των παιδιών του στα σχολεία από ασιτία; τα εξευτελιστικά συσσίτια; οι φόροι; τα χαράτσια; Όλα μάταια; Όλα τα υπέφερε και τα υποφέρει αδιαμαρτύρητα, μάταια; Μάταια;
Και τώρα τι θα γίνει; Θα αλλάξει η συνταγή; Θα καταργηθούν οι πρόσθετοι φόροι; Θα επιστρέψουν οι μισθοί και οι συντάξεις όπως ήταν; Θα ξαναδοθούν τα δώρα στους μισθούς; Θα σταματήσει η πείνα; Όχι κύριε Έλληνα. Τίποτα απ αυτά. Δυστυχώς. Γιατί το ζητούμενο αποτέλεσμα δεν ήταν η θεραπεία σου. Ήταν να σε συνηθίσουν να ζεις έτσι. Ήταν να βάλουν χέρι στην ακίνητη περιουσία σου, δημόσια και ιδιωτική. Ήταν να σου πάρουν τις οικονομίες σου. Ήταν να σε κάνουν να αισθάνεσαι τυχερός όταν βρίσκεις μια δουλειά με 400 ευρώ το μήνα. Ήταν με λίγα λόγια να σε κάνουν ζητιάνο. Γιατί μόνο ο ζητιάνος, ο εξαθλιωμένος, που δεν έχει τίποτα, μόνο αυτός δέχεται τα πάντα και αρκείται σε ένα ξεροκόμματο και λίγο νερό. Και αυτό θα συνεχίσει μέχρι από το 30% σήμερα, να φτάσει το 90% του λαού σε αυτό το επίπεδο. Και το χειρότερο. Αφού επιβλήθηκε σε σένα το πειραματόζωο της Ευρώπης, επιβάλεται ήδη και σε όλους τους Ευρωπαίους με τη σειρά.
Το ερώτημα είναι σημαντικό όσο ποτέ. Θα αλλάξεις τη θεραπεία ή θα αλλάξεις γιατρό; Γιατί αν δε κάνεις τίποτα απ τα δύο σε βλέπω να πεθαίνεις και μάλιστα υπό τη καθοδήγηση "ειδικού"...
Ο ασθενής προσέρχεται στον ειδικό γιατρό, ο οποίος μετά από μια σειρά εξαντλητικών εξετάσεων διαπιστώνει την ασθένεια και αποφαίνεται για τη θεραπεία. Η θεραπεία εκτός των φαρμάκων περιλαμβάνει και αυστηρή δίαιτα αλλά και αλλαγή του καθημερινού τρόπου ζωής, όπως ώρες ύπνου, εργασίας, άσκησης κλπ. Ο ασθενής εμπιστευόμενος το γιατρό, που του υπόσχεται ότι αν ακολουθήσει με θρησκευτική ευλάβεια τη σκληρή θεραπεία σε εύλογο διάστημα θα διαπιστώσει βελτίωση και τέλος ίαση, δέχεται τη θεραπεία. Ο γιατρός του ανακοινώνει την υψηλή αμοιβή του και αρχίζουν την εφαρμογή του θεραπευτικού προγράμματος. Ο ασθενής πάει σπίτι του, όπου οι συγγενείς του τον προτρέπουν να επισκεφτεί και άλλον γιατρό, για δεύτερη γνώμη. Εκείνος όμως επιμένει ότι θα υποφέρει λίγο καιρό αλλά γρήγορα θα φανούν αποτελέσματα. Δυστυχώς όμως μετά μιας εβδομάδας θεραπείας τα αποτελέσματα δεν είναι ενθαρυντικά. Αισθάνεται εξάντληση, τα συμπτώματα δεν υποχωρούν και εμφανίζονται σοβαρές παρενέργειες απ τα φάρμακα. Ο γιατρός επιμένει όμως να συνεχίσει. Μετά όμως από δύο μήνες ο ασθενής είναι χειρότερα απ ότι ήταν πριν ν αρχίσει τη θεραπεία και αρχίζει να αμφιβάλει. Ο γιατρός τον υποβάλλει σε νέες εξετάσεις και του ανακοινώνει ψυχρά και ωμά, ότι έγινε λάθος στην αρχική διάγνωση. Όλοι οι κόποι που υπεβλήθει ο ασθενής μάταιοι. Τι γίνεται σε μια τέτοια περίπτωση; Φυσικά αλλάζει εκ του μηδενός όλη η θεραπεία ή ο ασθενής απευθύνεται σε άλλον ειδικό.
Και πάμε στα δια ταύτα. Η τρόϊκα επέβαλε ένα αυστηρό Μνημόνιο και μετά ένα δεύτερο με μια αυστηρή δημοσιονομική προσαρμογή με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα. Ήταν δε κατηγορηματική και χωρίς να "σηκώνει" αντιρρήσεις, ότι έτσι θα "σωθεί" η οικονομία και η χώρα θα μπει σε τροχιά ανάπτυξης. Ο Έλληνας πολίτης γνώρισε μια στροφή 360 μοιρών προς το χειρότερο σε κάθε μορφή της καθημερινής του ζωής. Έκανε και κάνει Ιώβιο υπομονή, χωρίς εξεγέρσεις, χωρίς βία, πιστεύοντας και ελπίζοντας ότι σε δύο-τρία χρόνια θα ξεπεραστεί η εξαθλίωση της προσωπικής του ζωής και θα αρχίσει πάλι να επιστρέφει στην αξιοπρέπεια. Αντί αυτού η εξαθλίωση συνεχίζεται και έρχεται μια δήλωση του ΔΝΤ, ότι "η συνταγή ήταν λάθος". Εμβρόντητος, αναρωτιέται: "και οι θυσίες; οι αυτοκτονίες συμπολιτών του; το ότι η αξιοπρέπειά του έγινε σκουπίδι στην Ευρώπη; το ότι τον είπαν κλέφτη και τεμπέλη; οι λιποθυμίες των παιδιών του στα σχολεία από ασιτία; τα εξευτελιστικά συσσίτια; οι φόροι; τα χαράτσια; Όλα μάταια; Όλα τα υπέφερε και τα υποφέρει αδιαμαρτύρητα, μάταια; Μάταια;
Και τώρα τι θα γίνει; Θα αλλάξει η συνταγή; Θα καταργηθούν οι πρόσθετοι φόροι; Θα επιστρέψουν οι μισθοί και οι συντάξεις όπως ήταν; Θα ξαναδοθούν τα δώρα στους μισθούς; Θα σταματήσει η πείνα; Όχι κύριε Έλληνα. Τίποτα απ αυτά. Δυστυχώς. Γιατί το ζητούμενο αποτέλεσμα δεν ήταν η θεραπεία σου. Ήταν να σε συνηθίσουν να ζεις έτσι. Ήταν να βάλουν χέρι στην ακίνητη περιουσία σου, δημόσια και ιδιωτική. Ήταν να σου πάρουν τις οικονομίες σου. Ήταν να σε κάνουν να αισθάνεσαι τυχερός όταν βρίσκεις μια δουλειά με 400 ευρώ το μήνα. Ήταν με λίγα λόγια να σε κάνουν ζητιάνο. Γιατί μόνο ο ζητιάνος, ο εξαθλιωμένος, που δεν έχει τίποτα, μόνο αυτός δέχεται τα πάντα και αρκείται σε ένα ξεροκόμματο και λίγο νερό. Και αυτό θα συνεχίσει μέχρι από το 30% σήμερα, να φτάσει το 90% του λαού σε αυτό το επίπεδο. Και το χειρότερο. Αφού επιβλήθηκε σε σένα το πειραματόζωο της Ευρώπης, επιβάλεται ήδη και σε όλους τους Ευρωπαίους με τη σειρά.
Το ερώτημα είναι σημαντικό όσο ποτέ. Θα αλλάξεις τη θεραπεία ή θα αλλάξεις γιατρό; Γιατί αν δε κάνεις τίποτα απ τα δύο σε βλέπω να πεθαίνεις και μάλιστα υπό τη καθοδήγηση "ειδικού"...